Ik weet niet meer wat ik wil

Vandaag mijn officiele NOD. Op basis van een cyclus van 31 dagen. De vorige ronde was 28 dagen. Behalve mijn cyclus in november vorig jaar toen ik 5 dagen + NOD was heb ik maar 2 keer een cyclus van 32 dagen gehad de afgelopen 14 rondes. Ik heb mezelf kunnen beheersen en heb vanochten een test gedaan. Negatief natuurlijk. Ik voelde ook wel dat dat zo zou zijn, maar toch....Mezelf onder de douche weer moed in gesproken, terwijl al het vertrouwen in een geslaagde ronde langzaam door het putje spoelt. Alles in mijn lijf wijst op een naderende ongi, maar dat doet het intussen al bijna 2 weken. Ik snap er niets meer van.Ik kon altijd feilloos aanvoelen wanner ik ongi werd. Het lijkt wel of er ergens kortsluiting wordt gemaakt.

Intussen weet ik niet meer of ik nou ergens nou hoop dat ik dan maar vandaag weer ongi wordt, zodat ik met de volgende ronde kan starten of dat ik nog een paar dagen toch die hoop wil koesteren, zodat ik toch heel even nog stiekum mag fantaseren dat het wel zo is...ik weet het: het is alleen maar uitstel van executie. Zijn die paar dagen extra hoop de extra harde klap telleurstelling waard als ik na een paar dagen overtijd toch weer ongi wordt? Had ik dan toch eerder moeten testen, ik heb nmelijk sterk het idee dat het deze ronde een mispaksel was, net niet goed genoeg genesteld en een baarmoeder die op de eject knop heeft gedrukt? of juist niet en gewoon een week na NOD testen?

Ik weet niet hoe lang ik dit nog kan...zat met tranen in mn ogen in de auto op weg naar mn werk. Ik voel van alles, maar ook weer nix. Ik wil zo graag, maar ben net als alle andere meiden hier die al wat langer aan het klussen zijn, af en toe zo bang dat ik het nooit meer zal meemaken. Ik probeer positief te blijven, maar het valt me zwaar. Ik probeer vooruit te blijven kijken, maar betrap mezelf er steeds vaker op dat ik naar mn voeten sta te kijken. Ik sta stil en de wereld raast aan mij voorbij

FF van t 35+ forum: @wensmama's ik begrijp het en-ik-dan-gevoel maar al te goed. Ik weet hoe het voelt als iedereen om je heen zwanger raakt en het maar steeds niet lukt en hoe dichter het bij komt hoe pijnlijker het is. Dat je je afvraagt of het je ooit gegund zal worden? Je kunt de dikke buiken en kinderwagens op straat niet ontlopen, de wond in je hart krijgt geen kans om dicht te groeien, iedere keer als er een korstje op komt wordt ie door de omgeving er weer afgepeutert. Het beginnen met accepteren dat het misschien wel nooit zo zal zijn is het begin van een rouw proces. Het begin van het afscheid nemen van de mama in jou en de droom die je had van het kind dat nooit zal zijn. Elke vrouw die op wat voor manier dan ook moeite heeft met kinderen krijgen ( of het nou omstandigheden, miskramen of onvruchtbaarheid komt) gaat dit proces door en dat is denk ik een van de moeilijkste processen die je hebben kunt. Je neemt afscheid van een stukje van jezelf. Ik heb ontzettend veel mazzel gehad, dat besef ik me maar al te goed en ik huil voor al die meiden en vrouwen die het niet lukt, want god wat doet dat een pijn.