Mannen!!!!

Sorry, dit is een ontzettende klaag, boos en verdrietig blog, dus als je daar geen zin in hebt klik dan maar snel verder.

Mannen snappen er ook helmaal niets van.... Gisteren toen ik thuis kwam zag ik na het plassen dat ik vruchtbaar slijm had bij het afvegen (ik heb dat bijna nooit dat ik dat zo duidelijk heb). Mijn eisprong lijkt deze maand ( volgens de ovu tests) weer eens vroeg te zijn voor de verandering. Dus sinds de hsg vrijdag hebben we deze maand ineens maar heel weinig tijd om te klussen. Dus nadat we onze kleine meid in bed hadden gelegd, probeer ik mn vriend  de slaapkamer in te lokken voor een 'spontane' klussessie. Ik probeer het nog een beetje subtiel, maar heeft hij ff geen zin, ik zeg nog nu is het beste moment, maar geen sjoege. Eerlijk gezegd had ik zelf ook niet zo'n zin ( ben nog steeds een beetje rauw van het hsg onderzoek), dus ik heb ook niet verder aangedrongen.

Gedurende de avond gaat het vruchtbare slijm ervan tussen en zie ik de kans voor deze maand voor mijn ogen verdampen. Ik ben hier boos en verdrietig over en ga uiteindelijk maar naar bed. Vraagt mn vriend als hij op bed gaat of ik wil slapen of nog even klussen. Ik zeg dat ik geen zin meer heb en wil slapen, de kans is immers al verkeken. Zegt hij: hoe moet ik dat nou weten? Echt waar kerels!!!!!!! Heb tegen hem gezegd dat het de hoogste tijd wordt dat hij zich ook maar eens in de materie van de vrouwelijke cyclus en ovu testen moet gaan verdiepen. Ik ben alleen nog maar aan het rekenen en plannen wanneer de beste dagen zijn en daar tijd voor in te plannen en dan heeft hij geen zin. Nou dan maakt hij maar zin. Voor mij is tijdens de klus week het spontane er wel af, ik maak dan ook zin en anders maar zonder zin. Anders weer een maand verknoeid.

Ben ik nou zo onredelijk? Ik voel me wel onredelijk. Ik had meer aan moeten dringen. Maar ik wil ook dat hij een beetje meer mee bezig is en snapt wat voor momennt het van de maand is. Dat ik het niet elke keer hoef te melden dat het weer tijd is. Hij voelt het dan als een verplichting en dat komt over het algemeen de gemiddelde vrij partij niet ten goede.

Daarbij komt dat we zijn nu precies 2 jaar na dat ik zwanger ben geraakt van Floor zijn. Wat als ik maar 1 keer per jaar vruchtbaar ben? Dat denk ik soms, waarom heeft Floor er anders zo lang over gedaan. Ik weet dat het nergens op slaat, maar toch. Zou mijn kans voor dit jaar nu weer verkeken zijn? Deze klus week is voor mijn gevoel volledig in het water gevallen en de tranen staan mij nader dan het lachen. Ik voel de spanning van het steeds maar weer proberen weer de kop op steken, terwijl ik me zo had voorgenomen dat het deze keer niet zo mijn gedachten en leven zou gaan beheersen. Ik probeer het los te laten, maar dat voelt als opgeven. Beetje onsamenhangend verhaal, maar mn gedachten racen ook door mn hoofd en ik krijg er niet echt lijn in. de frustratie van een lijf dat niet mee wil werken om geen reden is me deze week een beetje te veel. Ik probeer altijd optimistisch te blijven, maar heb vandaag ff een dippie.

denk dat ik gewoon ff een knuffel nodig heb