Een ongeluk komt nooit alleen....
Nou ik moet zeggen dat ik dat telefoontje aan het einde van de middag met de melding welk ziekenhuis ik naar toe moet rijden voorlopig even niet meer hoef te hebben.
Gisteren is Floor van de trap gereden met haar loop wagentje. Het was in een flits gebeurd. Ambulances, paniek, brullend meisje...da's nou niet echt hoe je thuis hoopt te komen. Maar goed naar het UMCG toe. Naar de EHBO.
Floor had een troost beer gekregen, die vond ze erg lief en verder was ze behoorlijk onder de indruk van alles en zat muisstil op de brancard.
In de EHBO, had ze al meer praatjes en ging al weer zitten en staan en ginne gappen. Papa had ons snel in de auto gevolgd. Die was meer onder de indruk dan Floor. Het beeld dat ze de trap afgaat zal hem ook wel op het netvlies gebrand staan, dat is een ding wat zeker is.
We moesten van de kinderarts een nachtje blijven ter observatie. Ik ben bij haar gebleven. Floor heeft buiten een blauw oog en wat schrammen en bulten er wonderwel niets aan over gehouden.
Na een nacht slecht slapen, mochten we gelukkig weer naar huis, maar niet zonder dat eerst alle instanties op de hoogte waren gebracht dat er 2-incidenten zijn geweest met Floor binnen een maand.
Er wordt nog net niet gezegd dat je een slechte ouder bent, maar het voelt wel zo. Bureau jeugdzorg en de huisarts en het CB worden wel allemaal ingeschakeld. Ergens snap ik dat wel, maar je kunt je niet verdedigen tegen het oordeel dat ze al over je geveld hebben.
Als die mensen eens wisten hoe lang we naar Floor hebben verlangd, dan zouden ze zoiets niet eens durven denken. Boos, verdrietig, erg geschrokken en opgelucht dat Floortje er zo goed vanaf is gekomen
reacties (0)