Misselijk

Ik ben misselijk. Er heerst van alles, ik hoor van meer mensen dat ze niet lekker zijn. Mijn dochter was begin van de week uit haar hum en mijn zoon is al twee dagen halverwege de dag erg moe en hij eet weinig. Het is dus goed mogelijk dat ik ook gewoon iets onder de leden heb. En toch knaagt dat gevoel. Want ik ben eigenlijk nooit misselijk, behalve...

Nee, dat kan haast niet. Ik heb een spiraaltje.  Die heb ik nu ruim twee jaar, die zou het nog drie jaar moeten doen. Een spiraaltje is 99.99% veilig. Al de andere keren dat ik anticonceptie gebruikte is er nooit een ongelukje gebeurd, ik zie niet in waarom dit ding, wat je niet kan vergeten in te nemen, wel zou falen bij mij.

En toch is 99.99% niet 100%.

Ik overleg met mijn man. Hij is het eens met mijn redenering. De kans is enorm klein, hoogstwaarschijnlijk is mijn misselijkheid gewoon toeval, maar zeker weten doen we het pas als ik test.

We hebben twee kinderen en eigenlijk geen plannen om uit te breiden. Vroeger wilden we er veel meer, maar die eerste jaren vinden we behoorlijk zwaar. We kijken uit naar het terugwinnen van onze vrijheid, want oppas voor twee jonge kinderen regelen is niet makkelijk dus gaan we er zelden tussenuit. Nu ze ouder worden, zelf de trap op kunnen, zelf kunnen (meewerken met) aankleden is het makkelijker, voor ons en voor een oppas. De jongste is net uit de peuterpuberteit aan het komen en bovendien is zij van 5 tot 15 maanden een draak geweest qua slapen. Als ik nu een baby zie dan kan ik weer helemaal smelten, maar zodra ik ze dan hoor huilen herinner ik me ineens heel sterk dat dat gedeelte er ook bij komt kijken en is mijn behoefte aan een derde op slag weg.

Straks haal ik een test en dan weet ik het zeker. Maar nu in deze situatie, dat niet weten, wat voel ik dan eigenlijk? Het is vreemd, die korte tijd van twijfel. Mocht het raak zijn, is het welkom. 100%. Dat kan ik zonder twijfel zeggen. We hebben de middelen om voor het kind te zorgen. De ruimte is niet ideaal, maar hij volstaat en de liefde is er ook. Ik zit absoluut niet in zo'n benarde situatie dat ik het gevoel heb het weg te moeten laten halen. Als het raak is, dan krijgen mijn kinderen er een brusje bij.

En als het niet zo is, ook goed. Dan is deze misselijkheid gewoon vervelend en gaat het vanzelf weer over. Dan gaan we verder met zijn vieren, met twee prachtige opgroeiende kinderen. Dan heb ik weer het volste vertrouwen in de anticonceptie.

Ach, het zal ook wel niet raak zijn. Ik heb ook de hoofdpijn die juist voor mij bij menstruatie hoort en 99.99% is behoorlijk betrouwbaar. Maar die misselijkheid, die zit me gewoon dwars...

Een half uur later sta ik bij het kruidvat. Ik ben de eerste aan de kassa vandaag. Zonder problemen reken ik de test af en snel ga ik naar huis. Mijn zoon doet de deur open en vraagt of ik mee wil helpen met zijn oefenboekje. Ik geef aan dat ik eers naar de wc moet, daarna help ik wel. Hij doet de wc deur voor me open maar laat me dan gelukkig alleen. Snel doe ik de test. De urine loopt op. De controlestreep verschijnt meteen, maar het testgedeelte blijft hagelwit. Ik voel verrassend weinig. Ik had gedacht dat ik me of teleurgesteld of opgelucht zou voelen, maar het is geen van beide. Wat het betekent weet ik niet, maar dat ik niet zwanger ben weet ik wel. Wat ik onder de leden heb weet ik niet, maar dat ik niet zwanger ben weet ik wel. En het is goed zo.