Een verjaardag delen

Zesendertig-en-een-halve week zwanger. Nog drie-en-een-halve week tot de uitgerekende datum van 11 september. A. is twee dagen te laat geboren en ik ga er wel een beetje van uit dat het deze keer weer uitloopt. 13 september is ook de eerste 'vrije' datum die we hebben, want qua verjaardagen zit september bij ons al aardig vol.

Zelf ben ik jarig op 9 september. Veel mensen zeggen dan ook dat het een leuk cadeautje zou zijn als ze dan zou komen. Daar ben ik het echter absoluut niet mee eens. In tegenstelling tot veel van mijn leeftijdgenoten vind ik verjaardagen namelijk erg belangrijk -je weet immers nooit wanneer het de laatste is- en sla ik de mijne bewust maar zelden over. Dit jaar word ik 30. Ik heb altijd geroepen dat als ik niet hoogzwanger of net bevallen zou zijn, dat ik het dan uitgebreid zou vieren. Helaas gaat dat feest dus niet door en daar baal ik stiekem wel een beetje van. Zoals ik al zei: verjaardagen vind ik belangrijk.

Nu ben ik zelf volwassen. Nu kan ik zelf goed genoeg relativeren om te snappen dat er veel ergere dingen zijn dan je verjaardag te moeten delen. Ik zou mezelf er echt wel overheen kunnen zetten mocht mijn dochter toch op 09-09 in mijn armen komen, want kom op, het is mijn dochter! Ze is mijn tweede kind, mijn eerste dochter, mijn kleine trappelkont die me momenteel flink blauw probeert te schoppen en voor wie ik nu al zoveel liefde voel! Ze is mijn dochter die hopelijk gewoon gezond en wel, maar in ieder geval zonder mama haar stomme afwijking ter wereld mag komen en zo ontzettend welkom is! Maar het lijkt me ook helemaal niet leuk voor haar om haar verjaardag met mij te moeten delen.

Een kind moet haar eigen verjaardag kunnen vieren. Een kind moet gewoon één hele dag in het jaar zelf het middelpunt van alle aandacht kunnen zijn. Jong als hij is zag ik afgelopen juni mijn zoon genieten toen hij twee werd, met opa en oma, met cadeautjes, met zijn neefje en nichtje en met taart. Allemaal voor hem. Dat gun ik mijn dochter ook, die volledige aandacht die ze niet altijd maar met mij moet delen.

Op haar 2e zal ze dat nog niet doorhebben, maar een paar jaar later ziet ze dat wel. Het lijkt me zo naar voor een kind om altijd die dubbele felicitatie te hebben. Of om te zien hoe mama gefeliciteerd wordt door iemand die niet weet dat jij ook jarig bent.

En wat als ze ouder is en het huis uit is? Dan zullen opa en oma laat bij haar komen of juist vroeg weggaan omdat ze ook langs mij willen. Of wellicht voelt zij zich verplicht om die dag bij mij langs te komen terwijl ze dat helemaal niet wil. Of viert ze het maar op zondag 'omdat haar moeder de zaterdag al pakt'. En aangezien we dan precies 30 jaar schelen vallen al onze ronde getallen dan ook samen. Lijkt me een drama als we beide een groot feest willen geven, want je wil de ander toch ruimte geven terwijl je zelf ook je ding wil kunnen doen.

En wat me nog het meest tegenstaat is wat als ik er niet meer ben? Of ik nou volgende maand doodga of over 50 jaar, vanaf dan zal op haar verjaardag altijd die domper hangen dat het ook de verjaardag van haar moeder was. Want bijna iedereen denkt wel speciaal aan die overleden ouder op diens verjaardag. Je gunt haar toch dat ze daar juist op die speciale dag, op háár dag, niet zo aan hoeft te denken?

Het leven laat zich niet plannen. Een zwangerschap laat zich niet plannen en een bevalling laat zich niet plannen. Mocht mijn dochter toch besluiten het licht te willen gaan zien op 09-09, dan zal ik mijn best doen daar ieder jaar weer voor haar een positieve draai aan te geven. We zouden ook niet de eerste ouder-kind combinatie zijn die een verjaardag delen dus we komen er heus wel uit als het toch zo is. Maar ik mag best hopen dat, welke dag ze ook kiest, 9 september het niet zal zijn. Dus kleine: vandaag, morgen, volgende week, of over 4 weken, prima! Alleen probeer alsjeblieft de 9e over te slaan. Jij verdient geheel je eigen verjaardag en dat gun ik je zo!