`Laat je buik eens zien`

Vandaag was mijn moeder jarig en we zijn dus gezellig met mijn ouders, mijn broer en zijn zwangere vriendin gaan eten. Natuurlijk gingen de gesprekken veel over zwanger zijn en babies. Mijn broer en ik verwachten beide ons eerste kind, hij twee weken eerder dan ik en voor mijn ouders zijn dit dus de eerste kleinkinderen. Zo'n 80% van de gesprekken gaan daar nu wel over in onze familie. Ik vind het heerlijk. Mijn schoonzus en ik staan heel anders in de zwangerschap. Waar zij heel happy is met alles wat gebeurt vind ik het een heel stuk minder en doe ik het alleen maar 'voor een goed doel'. Waar zij het prima vindt dat iedereen haar buik aanraakt moet ik daar niets van hebben en dat heb ik mijn moeder de eerste keer dat ze over mijn helemaal nog niet gegroeide buik aaide ook meteen duidelijk gemaakt. Ik ben niet zo van het ongevraagd aangeraakt worden. Mijn moeder ag best een keer voelen wanneer het zin heeft hoor, maar dat heeft het nu nog niet. En als straks wildvreemde mensen op straat dat gaan doen weet ik niet hoe ik zal reageren, maar wel dat het waarschijnlijk heel wat pittiger zal zijn dan ik normaal doe.

Wisten jullie trouwens dat er parkeerplekken zijn voor zwangere vrouwen? Ik had ze nog nooit gezien, maar die hadden ze dus bij het restaurant. Gewoon, naast de seniorenplaatsen (valt mijn vader daar niet onder met zijn 55 jaar?) en de minder valide plaatsen. Speciaal voor zwangere vrouwen zodat ze minder ver hoeven te lopen. Het was maar een klein plaatsje, dus mijn vader reed door, maar hij wees mijn broer op die plek en die ging daar wel staan met zijn zwangere vriendin in de auto. Vervolgens zaten we in de kelder en moesten we dus telkens een trap op om het buffet te bereiken, wat zowel zij als ik zonder moeite deed, maar goed. Hoe vaak kom je nou als zwangere vrouw een parkeerplaats voor zwangere vrouwen tegen?

Eén ding wat vandaag een aantal keer terug kwam was het geslacht van onze kleine. Mijn broer krijgt een zoon, heeft dat gemeld zodra hij het wist. Wij willen het nog niet aan bekenden melden, ik wacht daar graag mee totdat onze chibi levensvatbaar is. Mijn vader vroeg dus meteen bij binnenkomst 'hoe is het met mijn dochter en kleindochter?' Ik wist wel dat het gissen zou komen, doe het zelf ook wel eens bij mensen die het niet willen zeggen, dus ik was er al op voorbereid. En ik weet ook dat ook al beweren mensen te denken dat je je verraden of versproken hebt en ze het dus zeker weten, ze altijd blijven twijfelen totdat je bevestigt of ontkent. Prima dus dat ze raden, prima dus dat ze alles wat we zeggen onder de loep leggen en prima dus dat ze ons proberen het te laten verraden door te zeggen dat ze het nu weten. Ze zeiden nog, 'voor het eind van de dag weten wij wat het wordt. Let maar op.'  Uhuh. Raad maar raak. Vermaak je maar met alles wat wij zeggen. Wat ik dan wel grappig vond is de manier waarop mijn broer liet blijken dat hij het toch wel een leuk idee vond dat wij het nog niet wilde zeggen. Hij zei namelijk op een gegeven moment 'Wij moeten ook een geheim hebben, dus houden we het geboortekaartje geheim.' Volgens mij was hij gewoon een beetje jaloers dat ik wel weet dat hij een zoon krijgt maar dat hij niet weet wat ik krijg. Daar kan hij volgens mij niet goed tegen. Och ja, ik ken hem langer dan vandaag.

Na twwe uur lekker gezeten en gegeten te hebben waren we klaar en wij dames stonden in de kleine, drukke hal te wachten totdat de heren onze jassen hadden gehaald. Bij mijn schoonzusje is al goed een beginnende buik te zien, bij mij nog niet veel. Dus mijn moeder stond onze buiken te vergelijken, zegt ze ineens tegen mij 'Doe je shirt eens omhoog, laat je buik eens zien.' Uhhh, nee. We staan hier midden in een drukke hal. 'Je hebt er toch wel een hemd onder aan?' Mam, ik laat het wel zien als we thuis zijn...

Ach ja, ze is gewoon zo trots dat ze eindelijk (ook) oma wordt.