Hulp nodig bij verwerken

Het grote verwerken is blijkbaar nu echt begonnen...Danny en ik worden boos op situaties,begrijpen sommige dingen niet,en we kunnen uren praten over wat er zich het afgelopen jaar heeft afgespeelt.
Zoals de meeste wel weten had ik al vrij snel in mijn zwangerschap het gevoel dat er iets niet goed zat....Dat ik het kindje zou verliezen.
Gelukkig is dat niet gebeurd....maar een rooskleurig einde zat er niet aan het verhaal!
Veel mensen hebben mee geleefd vanaf de 20weken/echo en de bizarre uitkomst daarvan! Veel steun en bemoedigende woorden.....waar we iedereen nog steeds dankbaar voor zijn.
Maar nu.......nu is er weinig medeleven meer....alles is toch goed? Nou ja goed is niet helemaal het woord,maar voor de buitenwereld is het goed,want de tumor is weg,de wond is dicht en ze is thuis.
Nu zijn Danny en ik met zn 2en.....en met alles wat ons is overkomen.Steeds meer komt er terug omdat we niet niet meer 'geleeft' worden,maar zelf weer moeten overleven.
We denken soms gemene dingen waar we ons ook weer schuldig om voelen,we worden een beetje cynisch.
Samen zijn Danny en ik op een idee gekomen....nou niet helemaal samen,meer door iets wat iemand tegen mij zei en ik dat in mn hoofd weer verder liet gaan.
Het probleem met mijn ideeen is alleen vaak.....dat ik ze nooit of te nimmer uit zal kunnen voeren.......Maar dit willen we zou graag,en we hopen dat er door deze blog misschien mensen zijn die weer iemand kennen,die ons verder kan helpen.

Ons idee.....
Ik heb veel blogs geschreven in de tijd dat ik zwanger was en daarna. Iemand zei me dat het mooi zou zijn voor Julia om die voor later uit te printen......Nu komt het........
Ik zou graag een soort boekje ervan laten maken met wat foto's erbij van mn buik en wat echo-foto's...En dan ook nog van de periode daarna,van de maand in het Radboud...tot haar 1e verjaardag.......
Door er op deze manier mee aan de gang te gaan,denken wij dat het ons helpt met het verwerken,en het resultaat zal iets zijn waardoor Julia later terug kan lezen en zien hoe zij aan dat gruwelijk grote litteken komt......en weten hoeveel we al van haar hielden,nog voor ze geboren was.

Want voor de buitenwereld is alles oké....maar wij zijn nu pas begonnen!

Wie kan ons hiermee verder helpen???

496 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • * 1e wondertje *

    fijn dat je het idd in een boekje gaat bundelen!
    het zal je héél erg helpen met de verwerking alvast ... en zoals je zegt kan je meisje het later zélf opnieuw lezen als ze er groot genoeg voor is!
    véél succes meid!

  • mama van kindjes Br.

    Dat is zo mooi dat jullie daar een boek willen van maken.Zo kan ze later alles zelf lezen en zien hoe jullie allemaal meeleefde.Spijtig genoeg kan ik je niet helpen voor de boek Maar ik wil jullie alvast veel succes wensen.xxxx

  • Mijn Wondertjes

    Een foto album met een paar witte pag. waar je teksten opplakt zodat het een verhaal wordt

  • smi

    Lijkt mij een super plan en op deze positieve manier kun je het zeker een gedeelte verwerken... In de drukte heb je weinig tijd om stil te staan bij je gevoelens dat komt altijd pas als je weer tijd hebt om na te denken.. Het idee van een fotoboek vindt ik ook een goed plan.. Schrijf er tevens gedichten in als je er goed in bent, hielp mij altijd... Voor Julia is goed voor later maar voor jullie is het prettig om door te kijken als je er weer even door heen zit.. Want naar het lezen van het hele verhaal kun je het beter plaatsen.. Liefs smg

  • sofietje1986

    Ik begrijp ook wat je bedoelt. Mijn zus heeft leukemie gehad. Vanaf dat ze thuis was vielen de contacten en het medeleven ook snel weg...
    Ik denk ook dat een fotoboek het makkelijkst is. Daar kan je zowel teksten als fotos in kwijt en kan je zo dun of dik maken als je zelf wil. Heb je al je blogs nog? Ik zou eerst alles goed verzamelen in een map op je pc en dan aan de slag gaan.
    Heb je zelf al ooit een fotoboek gemaakt? Ik maak een 5tal boeken minstens per jaar. Ik wil je heel graag helpen maar woon in België...

  • nummer5

    Heb je al je gevoelens van nu al eens op papier gezet? Zo, dat je ze zelf terug kunt lezen, er samen met Danny over kunt praten en ze een plekje kunt geven? Die dingen zou je dan ook toe kunnen voegen aan het boek...
    Maar je gevoelens zijn heel normaal hoor. De zoon van mijn vriendin heeft tot twee keer toe leukemie gehad en zij ervaart het ook zo, vanaf dat ze thuis zijn, hij weer naar school mag, denkt iedereen dat hij beter is. Maar er hangt nog steeds een zwaard boven je hoofd, elke keer de angst dat het misschien toch weer terug komt, de restverschijnselen die er zijn.... en dat is zwaar, daar mag je ook best bang en boos om zijn! Ik zal even kijken, er is wel een uitgever waar je per boek kunt bestellen, misschien dat er meer mensen zijn die je verhaal op die manier zouden willen lezen, dat je meer dan één exemplaar wilt. Misschien ook voor de andere kinderen?
    xxx