Tsja...een tik (voor mezelf )

Vandaag is al een hele rare dag....Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik een positieve test in mn handen had om die vervolgens met een sarcastisch "gefeliciteerd" naar Danny zn kop te smijten!
Een heel zwaar jaar later zijn we nu.....In een periode waarin we op de,aan ons voorspelde,klap zitten te wachten!
De klap komt maar niet...wel verschillende teleurstellingen,zoals een zusje wat me nog steeds moet bellen nadat ze hoorde dat ze een nichtje zou krijgen waar wat mee aan de hand was,of een totale schoonfamilie van wie nog niet 1 iemand op bezoek is geweest.
Maar dus geen klap aan de hand van alles wat er gebeurd is. Al kwam er vandaag wel een tikje,een klein stukje van een klap denk ik......We stonden bij de Zeeman en ik zag zo'n boekje "Baby's 1e jaar". Ik pakte het boekje en keek er in...'wat een leuk boekje'...en het moment direct daarop kwam het besef. Voor Julia hadden we niks van dat soort boekjes.Tijdens de zwangerschap heb ik daar ook niet naar gekeken.In het begin niet omdat ik het helemaal niet zo leuk vond dat ik zwanger was en later,toen ik wel blij was en goed gewent aan het idee dat er toch nog een kindje bijkwam,hoorden we dat ze ziek was en wisten we niet eens of ze zou blijven leven.
In dat korte moment daar in de Zeeman met dat boekje in mn handen,kwamen er een paar maanden van spanning en onzekerheid als een golf door me heen....Het besef van wat we mee gemaakt hadden,maar ook dat alles zo anders is,alles wordt anders beleeft dan ik met de jongens heb gedaan. Elke 3 maanden weer de spanning of haar bloedwaarden goed zijn en de AFP's laag zijn gebleven....Bij elke bobbel of bultje schieten we in de stress. Als ze een keer raar doet met haar ogen dan denk ik meteen dat er een tumor in haar hersenen zit.
Heel veel mensen begrijpen het niet,gelukkig ken ik er nu een paar die die spanning kennen,waarvan er 1 ook zo'n mooie meid heeft die zo'n rot-tumor had. Maar toch is er veel onbegrip....alles is nu toch weg? Het is toch goed nu? NEE,dat is het niet!!
Ik stond ineens huilend in de winkel en keek Danny aan,schaamde me rot en hoopte dat niemand zou zien dat ik stond te janken. Wij kochten dat boekje nu dan maar,want ookal doe je dat normaal allemaal tijdens de zwangerschap of vlak na de geboorte,wij wisten niet of we ooit in zo'n boekje zouden kunnen schrijven voor ons mooie meisje......onze Julia!

Dit was dus een tikje,misschien een tik. Is dit de voorbode van de klap die eindelijk gaat komen,of is dit 1 van de vele tikken die we in de loop van de tijd gaan krijgen?

501 x gelezen, 1

In Overig

reacties (0)


  • Mother-LLove

    Wat goed dat jullie het boekje hebben gekocht (en je kan inderdaad veel blogs van je gebruiken)! Hopelijk gaat je zusje je gauw bellen en komt je schoonfamilie gauw op bezoek.

    Sterkte met de klap of kleine klapjes en alle goeds voor in de toekomst!

  • nummer5

    BIj ieder kind doe je het anders en dat je bij de jongens het steeds op dezelfde wijze hebt gedaan wil niet zeggen dat het nu ook weer zo moet. Deze keer was het ook allemaal heel anders, dus dan is het logisch dat ook dit anders gaat. Als Julia later maar weet dat jullie net zoveel van haar houden als van de jongens, dat is het enige dat telt! Dat was iets waar ik na de bevalling van mijn ongeplande meisje zo mee bezig was, ik heb het haar duizenden keren verteld, juist omdat het in het begin allemaal zo vreemd en verwarrend was en ik dat niet op haar over wilde brengen. Als ik dan naar haar keek moest ik soms zo huilen dat we het in het begin zo moeilijk vonden, daar voelde ik me dan schuldig over, en nu? Ze is het mooiste wonder dat me is overkomen!
    Liefs!
    xx

  • sofietje1986

    Toch leuk dat je dat boekje alsnog hebt gekocht! Er gaan vast vele mooie dingen in komen te staan. Jammer dat er nog geen schoonfamilie op bezoek is gekomen, onbegrijpelijk...

  • annikakiki

    Hey! ik kan me jou gevoel voorstellen! wij hebben het in veel mindere mate meegemaakt als jullie, maar Annabel moet ook nog onder het mes, in Juni het bultje zat niet aan haar stuitje maar aan haar schaamlipje, is nog behoorlijk ook. Misschien is het wel juist goed dat je nu eindelijk kunt voelen je werd geleefd de afgelopen tijd. maar ik snap dat je je zo rot voelt.

  • smi

    Hi, het is een zwaar jaar geweest en ook al is het nu voorbij het moeilijke gedeelte de angst blijft. nu je weer in rustig vaarwater zit ga je pas alles overdenken... En de klap die je verwacht hoeft niet te komen.. Sommige mensen kunnen het hele gebeuren een plekje geven en kunnen doorgaan en weer genieten.. Het komt vast helemaal goed en geniet lekker van je gezinnetje De mensen die niet komen krijgen straks vast spijt.......

  • Mijn Wondertjes

  • LostLuna

    Ik heb net een aantal blogs van je gelezen omdat ik op deze terecht kwam. En natuurlijk heb ik naar de foto van je meisje met de tumor gekeken. Ten eerste: net als nijnvz zegt: je hebt je boek al helemaal geschreven!! Ten tweede: een heleboel tikjes bij elkaar zijn ook een klap, misschien komt er nooit echt een heel grote klap en verwerk je het tussen alle tikken door stukje bij beetje. Ten derde maar eigenlijk hoort die er als eerste te staan: wat een prachtig meisje is ze!!

    Ik heb zelf mijn verdrietige verhaal hier op BB geschreven en kan niet anders zeggen dan dat het van me afschrijven zo geholpen heeft met verwerken en dan de steun die je van heel veel BB-ers krijgt, hun lieve en krachtige woorden. Ik heb zulke mooie en fijne reacties gekregen die ik nog steeds niet van mijn moeder of mijn zus gehoord en/of gelezen heb.

    Ik wens je heel veel geluk en liefde met je mooie gezin en ik hoop dat Julia het nooit terug zal krijgen. Jullie hebben genoeg verdriet en onzekerheid nu gehad en jullie verdienen zonneschijn in jullie leven!

    Liefs, Anita

  • mamavanrosa