Hoe gaat het met ons???

Alles is gister in 1x helemaal veranderd...bij ons tenminste...de rest van de wereld draait door alsof er niets aan de hand is. Wij staan stil,we willen vanalles maar kunnen niets en ondertussen moeten we zoveel,zo vreselijk veel!!! Vannacht hebben we amper geslapen,maar we moesten uit bed om de andere kids naar school te helpen...Kwamen we daar bleek de jongste bij een speeltuin afgeleverd te moeten zijn...was niemand in zn klasje,wij waren het glad vergeten,terwijl hij er een brief over had meegekregen. Mee naar de juf van de andere.Hij was bij de echo aanwezig geweest en dus op de hoogte van wat er zich afspeelt....dus even aan de juf doorgeven. Zulke dingen kosten veel pijn en moeite. Danny moest ook nog met zijn klas mee...lekker naar het zwembad!!! Alsof je hoofd daar naar staat...Maar het leven van de andere kids gaat door..en dat moet ook!!

Op straat en in de buurt kom je mensen tegen,die nog niet wisten dat je zwanger was,en die feliciteren je....Wat moeten we? Lachen en dankjewel zeggen is nu zo moeilijk,dus aan sommigen maar weer vertellen dat er iets ontdenkt is.Je ziet ineens overal lieve,leuke en mooie kleine meisjes....en je bent jaloers! Je kijkt naar billen van mensen en denkt...Als ons meisje mag blijven,dan zal ze nooit mooie billen hebben!

s'Middags moesten er wat boodschappen gedaan worden,maar waarom??? Zin in eten hebben we niet,het kan ons niets meer schelen...maar de kinderen moeten wel eten. Danny vraagt...Trek je het om mee te gaan?...Ja dat moet wel lukken...5 minuten lopen naar de winkel en dan weer terug........Vergeet het maar,ik kreeg het benauwd,en ben 4x in huilen uitgebarsten.

Niks is meer zoals het was...je kan zelfs niet meer op dezelfde manier naar leuke schattige kleintjes kijken,,,,,terwijl ik het heerlijk voor die ouders vind dat zij een gezonde mooie dochter hebben.Thuis doen we niks,we kunnen het niet,het lijkt geen nut te hebben.....De afwas is niet gedaan,de vloer ziet er niet uit...Maar...HET DOET ER OOK NIET TOE!!!!

Het enige wat er nog toe doet is dat we morgen de meest gunstige uitslag gaan krijgen,en dat ze ons kunnen vertellen dat alles goed komt met onze kleine meid...Dat is wat er toe doet!!! Het is goed om te weten dat er iets mis is,dan kunnen ze het in de gaten houden,onderzoeken en weet ik veel wat niet meer....Maar liever had ik niks geweten,en op mn roze wolk gezeten omdat we na 3 jongens nu een dochter krijgen,en daarna gewoon bevallen van een gezonde meid en ons geen zorgen maken.

Nu worden we geleefd.....We doen wat we echt moeten doen,maar meer ook niet...we gaan van afspraak naar afspraak en hebben nergens controle over.....En thuis? Thuis zitten we op de bank en zwijgen,want als we praten dan huilen we gelijk...als we elkaar aankijken dan huilen we...We voelen niks meer maar toch zoveel tegelijk.

Morgen weten we aan welk van onze touwtjes er wordt getrokken en springen dan de kant op waar we heen moeten....Hoelang gaat dit nog duren...en wat staat ons nog te wachten?