Vajèn Elisa is geboren!!

Zoals beloofd bij deze mijn bevallingsverhaal........
Maandagmorgen om half 10 hebben ze m'n vliezen gebroken,er was door de ballonkatheter 3 centimeter ontsluiting ontstaan,dus eindelijk was ik inleidbaar.Na het breken van de vliezen gingen ze eerst even aankijken of ikzelf weeën ging krijgen,die kreeg ik wel,maar dat waren er niet genoeg,dus werd het infuus in werking gezet,langzaamaan kreeg ik meer weeën en deed het meer pijn,maar het was nog wel steeds vol te houden.Mn man en m'n zusje die ook bij de bevalling aanwezig was konden me nog steeds aan het lachen maken en ik was nog vrij relax.Omdat ik in het ziekenhuis mee deed aan een onderzoek naar pijnbestrijding was ik geloot voor de ruggeprik,dus mocht ik dat nodig zijn dan kreeg ik die.Om het uur werd mij gevraagd hoe de pijn was en ik mij tot dan toe voelde.Dat hoorde dus bij dat onderzoek.Om half 1 werd het weer gevraagd en toen had ik toch wel behoorlijk veel pijn.Na het nog een tijdje te hebben aangekeken werd de pijn mij toch te heftig.De verpleegkundige die bij mij was vroeg of ik dan misschien toch een ruggeprik wilde,ik zag daar wel tegenop maar stemde er wel mee in,want dit trok in niet meer.Alleen eerst moest de verloskundige kijken hoe de ontsluiting was.Ik dat het toch al wel wat verder zou zijn als de 3 cm die ik s,ochtends al had,maar helaas na al die helse weeën zat ik nog steeds maar op 3 cm.Gelukkig kwam de anesthesist al heel snel om de ruggeprik te zetten,maar dat duurt dan nog best lang,want hij moest mij allemaal vragen stellen en uitleg geven,terwijl ik dacht van vent schiet toch op met die prik!!Maar goed,ik moest gaan zitten op de rand van het bed en mocht me niet bewegen,erg lastig als je zo,n pijn hebt,de verdoving was gezet en het draadje zat er ook in,ze moesten hem alleen nog aansluiten.Maar terwijl zij bezig waren kwamen de weeën echt megasnel en kreeg ik al persdrang,maar omdat ik immers nog maar 3cm ontsluiting had dacht ik dat dat niet kon,dus ik zei eerst maar niks,totdat ik echt voelde dat ze er aan kwam,dus ik schreeuwen dat ik wilde liggen en de baby er aan kwam,dus werd snel de verloskundige geroepen en die constateerde volledige ontsluiting.Goh,wat een opluchting,ik ben dus in zeer korte tijd van 3 naar 10cm ontsluiting gegaan,waarschijnlijk doordat ik op de rand van het bed moest zitten.Na 7 minuten persen was ze er dan eindelijk,jee wat een ontlading,zeg.Alle pijn was weg en ons lieve meisje was er dan eindelijk.Ze is ontzettend klein,ze weegt maar 2645 bij de geboorte en is nu nog lichter,ze is maar 45 cm lang,dus echt inieminie,maar helemaal gezond!Het was een zeer heftige bevalling,maar alles is het waard geweest,we hebben een prachtige dochter en we zijn helemaal blij en gelukkig met haar!!!