Wat jullie nog niet weten....!

Helaas loopt het soms anders dan je hoopt. Als je zwanger bent heb je in het vooruitzicht een leuk gezinnetje te vormen, maarja als je alles van te voren eens wist,...zou het dan misschien ook makkelijker zijn? Met 17 weken zwangerschap van mij dochter ben ik er alleen voor komen te staan. Mijn partner destijds is met psychische problemen opgenomen. Er is voor zijn opname maar ook tijdens heel veel gebeurd...gezegd...gedaan... en verdwenen...Vooral vertrouwen, verliefdheid en helaas houden van.Het was dus ook maar afwachten of hij dus wel bij de bevalling aanwezig kon zijn. Gelukkig was hij toen weer herstellende. Ik ben zeker wel erg blij dat hij bij de bevalling is geweest.
 Oh wat had ik graag een een compleet gezin gezien voor mijn dochter.En nu nog...Ik heb er heel veel moeite mee gehad om uberhaupt een keuze te maken wel of niet met hem verder te gaan. Ik heb weken, maanden in stress pijn en verdriet geleefd,...tijdens zwangerschap en na de geboorte. Uiteindelijk wist ik dat het veel beter was voor alle partijen om de knoop door te hakken. Ik heb gekozen om alleen verder te gaan. Een hele goede keus is dat geweest destijds. Ik begon mij langzamerhand weer iets beter te voelen. Begin sept. helemaal de knop omgegooid en vond ik het tijd om meer te genieten van het leven dan alleen van mijn dochter. Niet raar bedoelt natuurlijk....maar als je van het leven weer kan genieten en alles een plekje kunt geven straal je dat ook weer uit...en dat wilde ik weer graag.

Om de knop maar even om te draaien kost natuurlijk enige moeite, maar het is mij gelukt ik ben toen direct de strijd aan gegaan met de overige zwangerschaps kilo's. Na zo 1.5 maand was ik ook bijna 12 kilo lichter en voelde ik mij weer erg goed. Ook heb ik tijd gemaakt om even wat voor mijzelf te doen. Ik sta nu dik 8.5 maand 24 uur per dag voor mijn dochter klaar...en dat zal ook altijd zo blijven, maar na alles verlang je toch echt wel even een uurtje voor jezelf. Ik ben dan ook vorige week een aantal uurtjes met een vriendin de kroeg in geweest (was al weer 2.5 jaar geleden). Ik genoot echt letterlijk van alles om mij heen. Naderhand voelde ik mij natuurlijk wel schuldig dat ik oppas heb moeten regelen, Maargoed ik had het wel eventjes nodig.

Dochterlief is ondertussen dikke 8.5 maand oud. En haar vader heeft sinds kort weer een eigen plekje. Wij zijn dan afgelopen week dan ook daar even op bezoek geweest.  En na al die maanden dat ik hem met haar om zag gaan heb ik nooit het gevoel gehad van afgelopen keer. Dit keer was anders....Ik genoot zelfs van hoe hij met haar om ging.Ik had alleen maar oog voor wat hij tegen haar zei en hoe haar op haar reageerde.Dat heb ik zo nog nooit ervaren. Op dat moment bij hem thuis dacht ik ook veel over hoe het toen was....Toen wij samen nog wel gelukkig waren...voor alle Problemen...

Heb ik dan stiekem toch nog wel gevoelens voor hem?!

Ik ben in ieder geval heel erg blij dat wij nog erg goed met elkaar om kunnen gaan. En hoop...wat er ook nog gebeurd...of niet natuurlijk....Dat wij ook zo met elkaar blijven om gaan.

Je weet nooit wat de toekomst je brengt.

Om heel eerlijk te zijn durfde ik dit verhaal eerst niet met jullie te delen. Dit is iets wat mij heel veel doet...en blijft doen. Maar toch vind ik het wel erg fijn om het  te delen met anderen.