Aanpassen aan de situatie

We zijn alweer een aantal dagen voorbij. Het is pittig. Gelukkig valt de pijn bij mijn man mee en weet hij een beetje om te gaan met zijn been. Vooral het aspect dat hij maar steeds op de bank zit of in bed ligt is moeilijk voor hem wat de nodige irritaties met zich mee brengt.

Mickey is dagen van slag ervan geweest. Pas sinds gisteren, zondag, heeft hij een beetje zijn draai gevonden. Daarvoor was hij echt een terror peuter. Ik moest veel regelen en dus hem meeslepen, heeft het zien gebeuren en begreep niet helemaal waarom papa nou niet met hem kan ravotten.  Ik begrijp waarom hij zo lastig is maar makkelijk is het niet. Het vergt veel energie van me om hem in toom te houden. Hij is soms een losgeslagen projectiel.

Mijn man ziet wel dat ons zoontje alle kasten opentrekt maar kan hem niet corrigeren. Ik merk nu wel dat er een groot verschil is in gezag. De benadering van ons kind is totaal verschillend. Verbaal luistert hij veel beter naar mij. Ik ben veel rustiger in de benadering. Kan veel gemakkelijker iets rustig met hem doen. N.a.v. mijn vraag wat mijn man kan doen is me echt opgevallen dat mijn man niet echt iemand is die een verhaaltje aan hem voorleest of ff gaat puzzelen met hem. Mijn man is een stuk wilder in zijn doen en laten. En eerlijk is eerlijk, onze zoon heeft op dat gebied zijn chromosomen. Je moet onze stuiterbal ook op een bepaalde manier benaderen om iets rustig te ondernemen.

Mijn man doet hem nu veelal corrigeren door zijn stem te verheffen. Door dat ‘schreeuwen’ wordt iedereen onrustig in huis. Normaal sleept hij hem wel zijn strafplek maar die kleine dondersteen begrijpt weer wel dat papa dat nu niet lukt. Dus dreigt hij met mama…dat heeft 3 keer gewerkt.

De eerste huilbui is weer van me geweest. Mijn man zit de hele dag op de bank en ergert zich aan het achterstallige huishouden. Stoffen is er niet van gekomen en die peuter van ons doet alles wat niet mag. Ik probeer het allemaal recht te trekken maar wanneer ik in de keuken bezig ben heeft hij van de huiskamer weer een bende gemaakt.  En mijn man uit zijn frustraties en ergernissen aan degene die hem het dichtbij staat, helaas ben ik dat.  Ik snap wel dat wanneer je heel de dag op de bank zit je irriteert aan de stoflaag op de tv. Maar wanneer ik thuiskom van de stad met zijn benodigde wensenlijstje inclusief onze drukke peuter mee te hebben gesleept en geen moment rust te hebben gehad, hoef me dat niet uitdrukkelijk ingepeperd te worden.

Gisteren was gelukkig een goede dag. Mijn man sorteerde het keukenspeelgoed en ik kon de grotere items verwisselen zodat onze zoon weer iets nieuws mee had om te spelen. Later in de middag kwam mijn moeder en nam Mickey mee naar de speeltuin zodat ik ff wat groter werk kon doen.

Nu zijn mijn volledige 2 werkdagen aangebroken en hij zit op maandagochtend op de psz. Mijn moeder zou het huis van boven naar onder stofzuigen dus dat scheelt weer. Ze zou ook mijn strijk nog doen voordat ze weg gaat morgen.

Ik hoop tot zolang mijn man hulpbehoevend is er iemand mij een (half) dagje blijft ondersteunen. Ik denk dat mijn moeder en schoonmoeder dit wel zullen doen. Ik denk dat ik het wel voor elkaar krijg op deze manier.

Op mijn werk heb ik afgesproken dat ik werk wanneer ik kan. Ik kan mijn zoon niet alleen meer laten op zijn vaste papadag. Ik werk iig de 2 vaste dagen wanneer er een oma oppast. De papadag probeer ik te corrigeren door 1 ochtend wanneer mickey op de psz zit en 3 middagslaapjes te werken. In de praktijk zal hij niet elke dag meer s middags willen slapen en wil/moet ik ook weleens vrij hebben voor ziekenhuisbezoeken.   Aan het eind zie ik wel hoeveel vakantie uren het me gaat kosten. Ik wil liever niet dat hij in deze hectische periode nog een dagje door een ander, of een aantal anderen wordt opgevangen.

Hetgeen waar ik zelf  op moet letten is dat ik mezelf niet teveel op de hals haal. Ik ben moe, vind weinig rust in mijn hoofd maar ook lichamelijk niet. Ik probeer rust te pakken waar ik kan maar dat is niet veel. Toch heb ik nu ff de tijd genomen om dit te schrijven. Het doet me gewoon goed om ff hetgeen van me af te schrijven. Het is dan eruit en genoteerd.

Vorig jaar gingen we rond dit tijdstip ook in een onrustig vaarwater en ik ben kopje onder gegaan in december. Dit kan ik nu gewoon niet laten gebeuren. Ik merk dat ik wel tegen een stootje kan maar ik ben niet mijn oude ik. Vraag me af of ik ooit nog zo zal worden. Ik ben de spil van het gezin en kan het niet permitteren om te breken. Ik moet nu ook rust pakken voor mijzelf en onderliggend voor mijn gezin.

Toch geloof ik dat alles je overkomt voor een reden en dat we na dit avontuur er sterker uit zullen komen.

Mijn man zal voortaan wel 3 keer nadenken voordat hij roekeloos in een speeltuin iets doet. Dit is niet de eerste keer dat hij gekreupeld terug eruit komt. Op een of andere manier moet hij daar altijd iets gevaarlijks en lomps doen. Hij is een controlfreak en hij moet zich overgeven aan zijn herstel. Je weet niet hoelang het gaat duren. Voor het eerst in zijn leven heeft hij iets gebroken. Ook is hij nu hulpbehoevend. Iets wat niet in zijn aard ligt. Hij moet een manier vinden om dingen te vragen zonder mij te commanderen. Te wachten wanneer ik ergen mee bezig bent. Zijn zoon te leren luisteren met zijn woorden in plaats van met zijn daden. Leren te communiceren. Weten wat belangrijk is en wat bijzaak.

Ik vond het vreselijk als mijn man een dagje thuis was. Hij zat dan steeds op mijn lip en ik kreeg een stuk moeilijker mijn ding gedaan dan wanneer hij aan het werk was. Nu moet ik daarmee mee leren omgaan. Ik moet noodgedwongen leren dit te combineren. Ik moet leren waar mijn grenzen te leggen. En er niet overheen te gaan.  Ik moet leren bepaalde taken uit handen te geven in plaats van alles zelf te doen. Ik moet leren dingen anders te plannen, mijn tijd anders in te delen om zo efficiënter te werken en ook tijd voor mezelf te maken en te pakken. In hectische tijden leren rustig te blijven. 

Onze lessen, onze aanpassingen,  zullen vast niet zonder slag of stoot gaan maar ik geloof echt dat hierdoor mijn man en ik hechter zullen worden en dat we het nog beter met elkaar kunnen vinden. Met dit vertrouwen in mijn gedachten kan ik er weer tegenaan en vind ik mijn rust. We komen op deze manier, een andere manier, nader tot elkaar.