Nieuw blogje

Lucas is gister thuisgekomen. Met Robin naar het zhuis gegaan. Daar was iets niet in orde met de ontslagbrief die was er niet of niet getekend, t was een beetje vaag. Uiteindelijk de brief wel gekregen met receptjes want Lucas moet voorlopig ff puffen.

Hij hoest nog wel maar dit is zijn eigen hoestje. de normale hoest. Wel moet hij terug komen in het zhuis waar hij onder behandeling is vanwege die longontsteking en omdat het te maken kan hebben met z'n aandoening. Hij is zeg maar xtra vatbaar voor die ontstekingen volgens de arts.

Ik had er al 1 afspraak maar die is komen te vervallen nu. Omdat Luke eerder moet erheen nu. Alleen logo en dieettist staan er nog. Dus vragen of ik eerder daar ook terecht kan met hem. Ik hoop het.

Gister was 'k alleen niet zo happy toen ik thuiskwam. Na een tijdje gezeten te hebben kwam mam met de mededeling van dat ze zn bedje van mijn kamer naar zn eigen kamertje gehaald had.

En dit zijn van die momenten dat ik kan gillen dan. 'k was dus ook wel boos, want mam zit er al n tijdje over te naja zeuren zeg maar, maar k zeg steeds van, nee mam nog niet. 'k heb aan de ene kant zoiets van tuurlijk moet hij het leren maar aan de andere kant hij is nog niet eens 2! En 'k heb dat dus ook steeds gezegd, maar zoals zo vaak luistert ze niet :( En k zeg er nooit wat van eigenlijk als ze mijn  mening weer opzij zet maar gister trok ik het ff niet meer dus. Achteraf gezien niet zo heel handig van me aan de ene kant, aan de andere kant het gaf me tijd om het allemaal ff goed voor mezelf op rijtje te zetten.

Maar ben dus met Lucas in de wagen naar buiten gelopen. Robin is me achterna gekomen en die had zoiets van meekomen en ff afkoelen.

Sja... en op die momenten merk ik dat hij wat ouder is hea. k laat me emoties nogal snel beslissen. Hij denkt beter na. Maar goed ff bij hem thuis gezeten & had zoiets van ga dus echt niet naar huis voor mam het bed heeft terug gezet. 

Zoiets zeg ik dan in een kwaad moment. Robin heeft me gewoon laten praten.

Maar ja, weet je, ik hou heel veel van m'n ouders. Wil ze niet kwijt nu niet nooit niet. Maar bij ons thuis word overal over gepraat maar bepaalde onderwerpen nooit. En soms dan heeft mam wel eens zo'n 'serieus' moeder/dochter gesprek maar dat is vaak dan iets van.. OMG moet dit nu? Of het gaat over iets dat nog helemaal niet ter sprake komt. En soms reageren me ouders niet zoals ik denk dat ouders zouden reageren.

Voorbeeldje: ik kwam thuis uiteindelijk vertellen dak zwanger was (na echt een aantal slapeloze nachten en pijn in m'n buik omdat ik bang was voor de reactie) goed, ze waren niet blijblij hoor, maar het ws echt een reactie toen die eruit kwam van: ach ja, dat kan gebeuren meid.

kweenie maar als je dochter van bijna 15 dat zegt.. naja wat ik heb gehoord reageren ouders meestal kwaad of met een preek oid. Mijn ouders reageerrden alsof ik per ongeluk een ruitje kapot had geschopt met voetbal.

Maar goed ik kan hier wel terecht een beetje met verhaal & Robin luistert altijd en kan ik altijd mee praten, maar soms wou ik dat mijn ouders ff iets anders waren. Maar ja...

Nja, ondanks dit is t wel goedgekomen met mam en mij. tot eind zomervakantie slaapt Lucas cker bij mij nog op de kamer & daarna gaat hij in z'n eigen kamer vooral op dagen als ik veel school heb enzo.

Maar 'k had iets van, jamaar als de sondevoeding op is, die pomp geeft een klereherie & k ben er zo nu snel bij. Kan hem afkoppelen, de maagsonde doorspeolen, daar krijgt hij dus nog altijd voeding door.

maar als hij in z'n eigen kamer slaapt is het hele huis wakker voor ik beneden ben.

Mam zegt zo van jamaar dat kan ik ook doen hoor. Ik weet het niet hoor, ik ben maar opgehouden. eris geen woord tusen te krijgen. Ik zeg het één zei zegt het ander. En ze walst altijd over me heen. Ze gaat eraan voorbij dat ik z'n moeder ben, en ik hoor dit te doen, niet zij. Ja, maar je hebt je nachtrust nodig. En mam niet dan?

De discussie is ff gesloten maar ik hoop toch eens tot mam door te dringen. Snapt ze niet dat ik het wil doen. Dat het niet is om ondankbaar te zijn ofzo maar dat ik niet wil dat ze het doet, omdat ik zn moeder ben. Het is toch mijn verantwoordelijkheid??

'k zit steeds maar met mn kop erbij en erover te denken. Hoe breng ik het aan haar verstand? En hoe zorg ik ervoor dat ze me niet zo overrompelt met hoe ze erover denk?

btw, heb naam veranderd. kreeg paar zeer lullige berichtjes over Robin. D8 dat het hier gezellig was enzo. maar als dat door gaat ga ik hier weg denk ik. Ze kennen mij niet en hem niet. Waarom wel oordelen? Het maakt me wel verdrietig. Hij is iemand die me weer laat lachen, k voel me fijn als ik bij hem ben, wat is daar voor verkeerrd aan. als hij alleen maar 8 jaar ouder was was er geen probleem geweest :-(