Sorry, even zeuren...

Aangezien er vaak geklaagd wordt op deze site, wil ik ook maar even van die mogelijkheid gebruik maken…

Ik ben het zat! Op zich heb ik over deze zwangerschap vergeleken met de zwangerschap van Taavi niet veel te klagen. Hier en daar had ik wel last van m’n bekken, maar daar viel mee om te gaan. Lichamelijk dit keer (tot nu) goed te doen. Alleen geestelijk zit ik in een behoorlijke dip?! Niet normaal gewoon. Er komt niets uit me, niets boeit me, alles is te veel moeite en ik ben zo heel erg moe! Omdat ik nu sinds een week of twee ook last begin te krijgen van de gebruikelijk kwalen als dikke enkels, maagzuur, krampen en pijnlijke buiken, ben ik helemaal niet meer te genieten. Vorige week op ijzer getest, ook dit keer kom ik weer tekort. Maar dat verklaart natuurlijk niet volledig hoe ik me voel. Daarom maar eens aan de vk gevraagd of het vaker voor komt dat je depri raakt terwijl je zwanger bent.

Zij vertelde dat ze nog steeds niet snapt waarom het zo taboe is om hier over te praten en dat echt niet iedereen op die roze wolk zit. Door de hormonen kan het inderdaad zo zijn dat alles versterkt wordt en ik daardoor er zo in blijf hangen. Zij adviseerde om vitamine B-complex te gaan slikken. Misschien dat dat en de staalpillen een beetje helpen me over de moeheid en lusteloosheid te komen. Duurt alleen natuurlijk even voor het aan slaat…

Ik vind dit echt zo naar, maar om één of andere reden kom ik er maar niet uit. Je merkt het al aan het aantal blogs dat ik hier schrijf. Ook op mails reageer ik eigenlijk niet. Maak niet echt vrienden op deze manier. En dan voel ik me weer schuldig, waardoor ik me nog rotter voel. Echt zo vermoeiend!

Ook de nieuwe uk krijgt vele malen minder aandacht. Heb bijv. nog geen buikfoto nog gemaakt en ben nu pas maar eens serieus met het geboortekaartje bezig. “Gelukkig” heeft de nieuwe uk geen kamer nodig, gaat hij voorlopig bij ons op de kamer, anders had hij helemaal niets straks?!

Mijn vriend gooit het er op dat het gewoon komt door de drukte. Ik ben eigenlijk continue met werk bezig, Taavi vraagt behoorlijk veel aandacht (ook omdat hij veel ziekjes is) en dan probeer ik ook nog eens zo “min mogelijk” zwanger te zijn om maar door te kunnen gaan. Dat breekt dan op denk hij.

Ik weet het niet, weet alleen dat ik dit echt niet leuk vind. Maar goed, misschien helpt dit gezeur over mezelf hier neertikken een beetje me wat beter te voelen. En sorry… voor iedereen die iets van me verwacht, wat ik niet waar maak…