Snotter, snotter en boem, boem, boem...

Echt heel veel online ben ik even niet. Voel me niet echt op en top. Naast de kwaaltjes als misselijk en enorm moe, heb ik nu ook al last van m’n bekken?! Doet af en toe echt zo erg pijn, alsof het lijkt dat ik reeds 20 kilo ben aangekomen en al met een mega buik rond loop. Hoop niet dat dit inhoudt dat me nog heel wat te wachten staat… Verder ben ik ook snotverkouden en heb ik last van mijn ogen, dit terwijl het nu best even spannend wordt op het werk en ik eigenlijk erg druk ben.
Nu heeft m’n manager mij wel vrij gemaakt om bepaalde dingen te doen, anders had ik het allemaal niet gered, maar tis niet dat ik relaxie achterover m’n ding kan doen. Over twee weken staat een fusie tussen twee bedrijven op de planning. Heeft niet heel veel impact voor onze afdeling, maar er wijzigt wel het één en ander en er moet van alles getest worden wat o.a. ik voor ons systeem ga doen. En een week later gaat een deel van ons bedrijf over op een nieuw systeem (SAP). Normaal zou ik daar pas last van hebben ik januari, dan gaan wij over, maar ook alle BI-dingen (rapportages) van het hele bedrijf vallen hierdoor om. Heb nu sinds deze week toegang tot een acceptatie omgeving van de nieuwe rapportage tool, zodat ik al kan gaan stoeien met het maken van nieuwe query’s. Tis alleen natuurlijk nog een testomgeving, dus hoop dat alles wel overgezet kan gaan worden straks. Dan heb ik eigenlijk maar tot 1 november de tijd om alle rapportages weer opnieuw te hebben gemaakt. Denk dat het allemaal wel gaat lukken, maar met die extreme moeheid en dan ook nog eens zo’n nare verkoudheid, is het best even bikkelen.

Daarnaast maak ik me natuurlijk ook hartstikke druk of alles daarbinnen ondertussen wel goed gaat. De eerste weken vind ik echt heel lang duren. Ook al ben ik nu voor een tweede keer zwanger en heb ik een idee van wat ik kan verwachten, die eerste drie maanden vind ik een drama! De 22^ste staat pas de combinatie-test gepland, dus pas dan kunnen we weer even spieken. Maar wil zo graag nu al een teken van leven…

Daarom had ik vorige week al even geprobeerd of ik met de doppler het hartje kon vinden, maar heelaas. Niet dat ik me daardoor weer meer druk ging maken hoor. Weet dat pas vanaf 12 weken de kans er is en het dan ook nog niet eens hoeft te lukken. Maar.. gister avond kon ik het toch niet laten om weer even te proberen. Na even heen en weer leek het er op of ik in de verte, heel ver weg, iets hoorde. Het was alleen ook zo weer weg. Dus hoopvol bleef ik doorzoeken. Toen ik bijna de hoop had opgegeven en wilde stoppen, hoorde ik weer iets in de verte. Ja hoor… dat was het hartje van de kleine uk! Ging veel te snel voor mij en wel heel erg regelmatig, dus kon niet anders. Mijn vriend die het van een afstand aan te kijken (en bij zichzelf dacht, je weet toch dat het veel te vroeg is…) wist niet hoe snel hij bij me moest zijn toen ik riep: “Ja hoor, ik heb het hartje?!”. Hij had de doppen nog niet eens in z’n oren en bevestigde mijn conclusie, kon niet anders! Stiekem was hij ook heel blij en vond ie het weer bizar om te horen, net als de eerste keer bij Taavi.

Mij geeft het weer enorme opluchting. Wetende dat er echt leven zit is er weer een zorg minder!