Maandagavond heb ik me via de mail weer aangemeld bij de verloskundige met de tekst:
“Met veel blijdschap willen wij ons weer graag bij jullie melden!
Inmiddels hebben we meerdere zwangerschapstesten gedaan en zijn we overtuigd dat Taavi waarschijnlijk nu al een grote broer wordt!”
Gister belde de verloskundige op om een eerste echo en intake in te plannen. Ze doen het met z’n drieën en toevallig belde degene die Taavi ter wereld heeft geholpen. Ze was wel wat verbaasd om ons nu al weer tegen te komen, helemaal omdat ze nog niet lang geleden mijn vriend met Taavi was tegengekomen, maar vond het ontzettend leuk. Op vrijdag 24 september staat nu de eerste echo gepland en vrijdag 1 oktober de intake. Duurt wel erg lang nog zeg, voor je een eerste teken van leven mag zien?!
Gister werd ik ook gebeld door iemand van Moeders voor moeders om een afspraak in te plannen. Met de zwangerschap van Taavi was ik nog te onzeker en wilde ik absoluut niet dat mijn buren wisten dat ik zwanger was, dus had besloten niet mee te doen. Toch altijd wel spijt van gehad, dus nu ook daarvoor aangemeld. Toevallig woont de informatrice uit mijn regio in dezelfde straat, dus was een afspraak voor vandaag snel ingepland. Toch wel even spannend wat bij haar uit de test kwam, maar voor nu al zo’n duidelijk streep vond ze heel mooi. Vanaf volgende week vrijdag begin ik dan, ben benieuwd!

Probeer me zo min mogelijk druk te maken, maar dat is nog best lastig. Ben een beetje tegen overspannen aan en het lijkt alsof de hormonen nu al druk in de weer zijn, alles slaat drie keer zo hard in. Heb nu even 2,5 week vrij genomen om goed tot rust te komen. Vandaag eerste vrije dag en er komt ineens een financieel drama binnen?! Begint goed die rustige periode vrij?! Heb nu ook allerlei krampen en denk dan direct weer dat het mis gaat. Probeer heel hard daar niet aan te denken, maar stiekem denk ik aan niets anders…
Pff… die eerste weken zijn echt zo frustrerend! Die duren ook zo lang?!
reacties (0)