Algehele malaise?!

Tot een week geleden ging het allemaal nog wel met de kwaaltjes waarvan ik last heb. Het ene wisselde het andere af. Een opsomming van kwaaltjes tot week 10:

• Extreem vermoeid
• Krampen onderbuik
• Steken onderbuik
• Obstipatie
• Enorm veel moeten plassen
• Pijnlijke borsten
• Misselijk (gelukkig niet overgeven)
• Haaruitval
• Jeukende hoofdhuid (roos)
• Verstopte neus
• Concentratieproblemen
• Warrig en vergeetachtig
• Stemmingswisselingen
• Brandend maagzuur
• Afkickverschijnselen minderen cafeïne (leefde altijd op koffie, nu max 4 kopjes)
• Afkickverschijnselen stoppen met roken (rookte 18 jaar)
• Steken schaambeen
• Pijnlijke onderrug
• Pijnlijk stuitje

Sinds Pasen lijk ik van een soort van algehele malaise last te hebben. Alles waar ik tot toen toe last van heb gehad, ervaar ik nu tegelijk?! Probeer wel gewoon door te gaan, maar gister ging het toch echt niet meer. Kon gewoon m’n bed niet meer uitkomen?! M’n manager maar ge-smst dat ik niet zou komen werken, te verrot. Hij vroeg ziek of vrije dag (weet al voor ik had getest dat ik zwanger ben), en ik antwoordde vrije dag. ’s Middags heb ik hem weer gebeld en uitgelegd waar ik last van had. Hij zei: “Q, je hebt je tot nu toe karig gehouden, nu ga ik je gewoon ziek melden.”.

Voel me dan wel weer schuldig, maar daar moet ik me maar overheen zetten. Merk ook dat ik de laatste tijd een beetje gestrest ben, dus moet ook rust nemen. Los van de angst dat iets mis gaat, maak ik me ook enorm druk om andere dingen. Heb al twee dagen als een klein kind liggen huilen om alles wat niet gaat zoals ik vind dat het zou moeten gaan. Normaal gesproken kan ik heel nuchter tegen dingen aan kijken. Kijk altijd wel drie stappen vooruit, maar kan mezelf wel altijd weer terugzetten en realistisch zijn. Nu lijkt dat om één of andere reden onmogelijk?! Voel me nu net zo’n drama-queen?!

Merk ook steeds meer dat ik mijn moeder heel erg mis. Zij is oktober 2005 op 47-jarige leeftijd overleden. Vanaf het moment dat ik hoorde dat ze ziek was, dacht ik al direct dat zij het nooit mee zou maken om oma te worden. Stiekem wilde ze dat wel heel erg graag, maar dat zat er toen niet in (m’n zusje is 10 jaar jonger dan ik, dus daar ook niet). Nu ik dan zwanger ben, zijn er zoveel emoties, herinneringen, vragen en momenten die ik met haar zou willen delen?! Ik zie haar ook voor me met een kleine in haar armen, hoe dolgelukkig ze dan zou zijn geweest…

Ach ja. Vanmiddag ga ik dan eindelijk bloed prikken. Gewoon voor de algemene bloedtest ivm het zwanger zijn en voor de bloedtest van de combinatietest. En dan… nog een hele week wachten en dan zien we eindelijk of alles nog goed gaat met de kleine! Volgende week vrijdag hebben we tweemaal een echo, bij de vk de controle echo en later bij het echocentrum voor de nekplooimeting. Denk dat ik na die dag iets meer rust kan hebben en meer vertrouwen dat het goed zit...