Van draken naar wonders

Aangezien ik deze week toch al aan huis gekluisterd ben door een fikse keelontsteking (lees incl. voorhoofdsholteontsteking, abces, en kaakontsteking)  Kan ik net zo goed hier even een blogje schrijven. Ik heb inmiddels eindelijk de foto’s van mijn zus gekregen van Sinterklaas dus we kunnen beginnen.

Mick is een draak aan het worden. (of eigenlijk is hij dat al) Niets is meer veilig overal klimt hij op, aan en in en als ik heel eerlijk ben, ben ik ook niet streng genoeg voor hem. Dat olijke koppie en die altijd innemende glimlach, maakt het voor mij moeilijk om boos op te worden. Niet heel eerlijk want zijn zus moest het vroeger wel gelijk ontgelden. Nu was die ook veel zwart/witter. Nu nog. Ze mag je of ze mag je niet. Iets is leuk of je hebt een probleem en als je niet in haar straatje praat dan maak je maar op voor een gifbui.

Mick zet ik recht. Hij draait zich om en geeft me een knuffel, begint vervolgens keihard te lachen en rent naar het volgende item waar hij eigenlijk ook niet aan mag zitten. Toch lastiger als je geen tegengas krijgt….

Maar goed, ook hij gaat nu back to basic. Ik heb een stel leuke kinderen en dat wil ik graag zo houden. Ik wil niet bang hoeven zijn om ze mee te nemen. Dus Mick is hier in een opvoedkamp terecht gekomen en Dena helpt maar wat graag mee (arm jong) toch is het echt even nodig. Als een van jullie hem voor de zoveelste keer uit de boekenkast hadden geplukt of op had moeten vangen omdat hij op de keukentafel was geklommen om je zo in de armen tegemoet springen, dan weet je dat het echt tijd is geworden voor actie.

Dena daarentegen berust juist wat meer. Natuurlijk heeft ze nog steeds haar piekmomenten, maar die zullen we altijd blijven houden. Ik vind dat ze ineens zo groot wordt. Ze kan van alles plotseling zelf. `Ga maar vast naar boven, kom ik zo met Mick` Kom ik boven, heeft madam haar pyjama aangedaan en is begonnen met tandenpoetsen…
Ze wil ook echt naar de grote school. Elke dag krijg ik opnieuw de vraag of vandaag dan toch echt die dag is en steeds moet ik haar opnieuw teleurstellen. `Het duurt nog een maand schat. Eerst komt kerst, dan oud en nieuw dan is je nichtje jarig en dan…`

De dvd speler hoef ik ook niet meer te regelen en ook de computer is inmiddels een handigheidje geworden (al hou ik daar nog steeds zoveel mogelijk de boot mee af)
Haar jas kan ze zelf aantrekken, laarzen kunnen ook zelf aan en je denkt toch niet dat ik nog moet helpen bij het kammen van haar haar??  Pfff. .. Het is gewoon niet bij te benen, waar is mijn kleine meisje gebleven. Ze regelt tegenwoordig ook dat ze speeldate heeft met haar nicht. Vraagt ze gewoon mijn zus even om haar op te halen en ik weet van niets… dusss…
Hoe dan ook, ik ben ook mega trots op haar. Dat kleine schattige meisje wordt onderhand een echte dame.

Op dit moment zit ik dus ziek thuis. Ik heb afgelopen weekend met veel koorts op de bank gelegen en de kids hebben het echt wel moeten verduren. Gelukkig is mijn man veel thuis geweest en heeft hij ook echt alles opgepakt zodat ik “fijn” ziek kon zijn. Ik ben zo blij met mijn kerel. Doet niet moeilijk, maar pakt de kinderen op, draait het huishouden verder en ik hoef me nergens zorgen om te maken.

Toen ik van de week zo ziek op de bank lag. Kwam Mick bij met zijn blauwe dekentje. Die gooide hij over me heen.

Dat zijn echt smeltmomentjes!

En toen een uur later Dena voor het naar bed gaan naar me toekwam met de woorden: “Ik hoop dat je snel geen pijn meer hebt, mama. Dat je snel weer een kusje mag geven en dat de dokters je goed helpen” Toen hield ik het echt niet meer droog.

Misschien zijn het draken van kinderen, maar als ze op zo’n jonge leeftijd al zo mee kunnen leven en empathie voor een ander kunnen tonen, dan denk ik dat wij het als ouders ook nog niet zo slecht hebben gedaan en dan ben ik gewoon echt super trots mijn twee wondertjes.