Boefje 24+5

Boefje 24+5 !!

Inmiddels zijn we weer een aantal weken verder. Tijd voor een update!
Waar zal ik eens beginnen?

Mijn bekken worden naarmate de tijd verder gaat steeds zwakker. Voor 2 weken terug ben ik er zelfs helemaal doorheen gezakt. Je kunt het vergelijken met een knie die je op slot zet terwijl je erop staat en iemand is zo grappig even achter tegen je knieholte aan te tikken.
Op dat momnet zak je door de onverwachte beweging altijd door je benen.
Zo stond ik dus, met de nodige puf en kreun momenten, op donderdag 1 april naast mijn bed. De baby maakte een beweging en ik zak zo door mijn benen en lig op de slaapkamervloer. Mike heeft me overeind moeten helpen.
Werken was absoluut geen optie en ik was ook blij dat schoonmoeder die dag zou komen om voor Dena te zorgen.
Ik ben er nog 3x doorheen gegaan die dag. Echt heel eng dat je je eigen lichaam niet kan vertrouwen.

Om 16.00uur ging ik naar de chiropraktiker. Zij heeft mij een uur behandeld en is niet eens toegekomen aan de behandeling van de spieren. De bekken zaten werkelijk muurvast en scheef.
Volgens haar was het moment ook daar om een bekkenband aan te schaffen. Niet een die je bij de Prenatal kan kopen, maar een professionele.
Na overleg met de verzekering, mocht ik een afspraak maken bij Roessingh. Zij zijn gespecialiseerd in orthopedische hulpmiddelen.

Vorige week woensdag had ik dan eindelijk de afspraak. Met mijn werk had ik afgesproken pas vrijdag weer te beginnen. Dat was maar een half dagje en zo kon ik mooi de bekkenband testen.
Op woensdagmorgen ging ik dus op weg naar mijn afspraak. Dena was bij oma onder de pannen en ik had dus mooi mijn handen vrij.
Eenmaal binnen komt er een BLOEDMOOIE!! man op mijn aflopen.
Hij zou mij helpen bij het uitkiezen van de meest geschikte band. SHIT! Ik kan niet zeggen dat ik me op dit moment op een van meest mooie uitstralingen heb. Sta je daar in je zwangerschapsondergoed/ tent terwijl meneer doodleuk ook nog eens je maten neemt.
Gelukkig was het een echte professional. Hij werkte snel en efficiënt en in no-time kon ik mijn kleren weer gewoon aan doen pfff…..
Hij had een aantal verschillende banden, hij besprak met mij mijn klachten en daarna hebben we de desbetreffende band gepast.
Ik voelde gelijk verlichting. Ineens ben je weer stabiel. Echt heel apart.
Je kan je niet voorstellen dat zo’n klein dun dingetje zo’n verschil kan maken! Het ziet er niet uit onder je kleding, maar praktisch is het wel.

Het weekend was er een die ik eigenlijk niet meer zou mogen doen.
Teveel! Vrijdag dus voor het eerst weer gewerkt (met de band.) Ik had daarnaast 2 kledingbeurzen en op zondag hadden we 3!!! Communies, waarbij we dus van de kerk, naar 2 adressen moesten. Op maandag heb ik weer een hele dag gewerkt met de kleuters en s’avonds was ik helemaal kapot!
Het was dus wel de ultieme testfase. Ik had nog even getwijfeld of ik wel of niet zou gaan zwemmen s’avonds. Het is echter ook zo dat het zwemmen ook mijn andere spieren los maakt.
Ik kan dus met recht zeggen dat ik blij ben dat ik ben geweest.

Maandag was het werken erg zwaar. Ik ben dan ook bang dat ik het misschien niet vol ga houden tot mijn verlof. Aan de andere kant heb ik niet altijd zo’n druk weekend en dinsdag was ik dus alweer redelijk hersteld……
Ook heb ik gewoon echt een heleboel plezier in mijn werk. Ik wil dus eigenlijk echt niet stoppen.

Vandaag moest ik weer naar de vk. Ik was erg benieuwd wat die ging zeggen. Hetzelfde geldt voor de therapeut morgenavond.
Ik ben zo bang dat ze zeggen dat ik moet stoppen. Natuurlijk luister ik dan, maar tegelijkertijd…. Mijn werkzaamheden worden steeds lichter aangezien diegene die ik vervang langzaamaan weer terugkomt in de klas. We zijn dus met 2 man in de klas en meestal ga ik met kleine groepjes aan het werk.

Ook hoef ik dankzij de vakanties nog maar 16 dagen te werken tot 18 juni waarvan 5 halve!! Dat moet toch te doen zijn??
Ik wil de kinderen niet in de steek laten. Het druist tegen mijn gevoel in, maar tegelijkertijd zeg ik zelf altijd: "Jij en je kind zijn het allerbelangrijkste!"

Pfff… moeilijk.

Vandaag dus de afspraak met de vk. Mike en Dena gingen ook mee. Toen ik Dena vroeg wat we gingen doen zei ze: “bloeiiitje luisteren, pgggggggg poef poef poef poef pgggggg” hahah Ze maakte dus precies het geluid van de doptone.
Mijn bloeddruk is weer als een plaatje 120/75 en ook de groei van de baby en de baarmoeder is precies zoals die moet zijn.
Qua kilo’s ben ik pas 2 kilo aangekomen! (Natuurlijk was ik veel te zwaar toen ik aan de zwangerschap begon, maar toch is dit wel een prettige gedachte.)
Ze vroeg me eigenlijk niet naar mijn werk. Ze ging er vanuit dat ik zelf wel kon beslissen. En natuurlijk sta ik ook onder strikte controle van een bekkenspecialist. Wat moet zij dan nog zeggen?

We hebben ook het nummer van de gyn meegekregen. Ik mag haar bellen om met 30 weken een afspraak te maken voor een bevallingsplan.
Dat vind ik wel een prettig idee. Zij heeft mij ook behandeld na mijn totaalruptuur en weet dus wat ik kan hebben…..(hoop ik)

We zullen wel zien. Voor nu wordt vervolgd!
Hopelijk heb ik de volgende keer een ook een update over het kamertje......
Ik zal nog even een foto bijvoegen van de 24+5 weken.