Ritje huisartsenpost met onze kleine vent

Mike is sinds vandaag zo beroerd, ik zag het eigenlijk al een paar dagen aankomen. Witjes, wallen onder zijn ogen, moe etc..
Maar een uurtje terug werdt het zo erg..
Ik had hem een zetpil gegeven en lekker op bed gelegd. Een half uurtje later kom ik boven om bij hem te kijken, was ie nog klaarwakker. Staan zijn ogen wagenwijd open. Hij begon het uit te gillen van de hoofdpijn.. Mama!! Stop ik ben zo bang voor het harde geluid.. Zachtjes mama..! Ik mijn vriend geroepen, begint ie nog harder te roepen.. Papa niet doen, ik ben zo bang, doe dat harde weg! Hij zat werkelijk te trillen van angst. Ik en m'n vriend hadden geen idee wat ons overkwam aangezien we niks deden.. Ik heb gelijk de huisartsenpost gebeld en we konden gelijk komen. Daar aangekomen wist de dienstdoende dokter ook niet goed wat het was. Of een virus, of een oorontsteking. Medicijnen gekregen maar die geef ik mooi nog niet. Ik ga toch geen medicijnen geven als ik niet weet wat hij heeft? Morgenvroeg naar m'n eigen arts. En als het vannacht weer zo ernstig is dat hij begint te ijlen, dan rijd ik mooi door naar de ehbo. Bleh, wat is dat een rotgezicht als je je kind zo verward en bang ziet liggen. Ik houd hem vannacht goed in de gaten en mocht de situatie veranderen trek ik aan de bel. Net zolang tot iemand mij kan vertellen wat er mankeert.