Bedankje...

Ik wil iedereen bedanken. De lieve berichtjes doen echt wel goed. Toch heeft het geen zin om verder te hopen want ik bloed echt heel fel nu. Het blijft precies lopen hier vanonder. Dus nu hoop ik dat er woensdag op de echo niets meer te zien is. Dan hoef ik tenminste geen curretage te doen. Ik heb ook geen misselijkheid meer, borsten zijn niet meer gevoelig. Ben alleen heel erg moe, maar ik heb ook bijna niets geslapen de afgelopen nacht.

Ik heb hier nog niets over geschreven sinds ik bij babybytes ben, dus effe mijn verhaal in het kort. Want dit is niet mijn eerste miskraam...

In 2004 besloten we voor een kindje te gaan dus op 31 december 2003 heb ik mijn laatste pil geslikt. Dan om het even kort te houden, hebben we veel gesukkeld met mijn cyclus. Ik had geen eisprong, mijn menstruatie bleef gewoon uit. En na een jaar sukkelen met Provera en andere rommel, zijn we dan met clomid begonnen. In 2005 heb ik dan ook een hsg moeten doen en de maand erop was ik zwanger. Vreugde alom, want ik was al bang dat ik niet zwanger kon geraken. Maar de vreugde was van korte duur wat na 6 weken kreeg ik mijn eerste miskraam. De maand erop moest ik eigenlijk rusten, maar koppig als ik was heb ik de clomid toch genomen en werd ik weer zwanger. Maar helaas in week 5 liep het weer mis. Daar heb ik toen echt van afgezien. Ik was er helemaal onderdoor gegaan. Ik wou het niet meer en ben toen 2 maanden gestopt met clomid. Daarna toch weer 3 maanden zo geprobeerd, maar het wou niet meer lukken. toen kreeg ik geen clomid meer voorgeschreven omdat ik er al 9 maand mee bezig was geweest. En ik geraakte wat in paniek, want ik had immers geen cyclus. Maar wonder boven wonder kreeg ik meteen na het stoppen van de clomid toch weer een eigen cyclus. Ik kocht ovulatietesten en ja hoor! Ik had een eisprong!! 3 maanden later was ik zwanger. Helemaal zonder medicatie. Zelfs mijn gyne stond helemaal versteld toen ik zwanger bleek! En die zwangerschap heb ik helemaal uitgedragen en ben bevallen op precies 40 weken. Mijn wondertje. Na haar geboorte ben ik dan 2 keer zwanger geraakt (zonder dat het eigenlijk de bedoeling was, maar wel welkom) maar eindigde ook beiden in een miskraam toen ik ongeveer 5 weken ver was. Nu zijn we weer sinds juli bezig voor een tweede wondertje en kreeg ik dan mijn 5e miskraam. Ik baal er echt wel van, want ik heb dit toch niet verdiend?

Soms denk ik dat we beter geen kinderen meer zouden bijnemen. Het moet toch iets betekenen? Al die miskramen? Al dat verdriet? Waarom ik? waarom...? Maar langs de andere kant hoop ik op een 2e wondertje. Ik weet soms zelfs niet goed hoe mijn meisje er gekomen is. Al die miskramen en dan krijg ik zo'n mooi geschenk! Dat moet ik toch nog eens voor mekaar krijgen??

Ik ga wat rusten want ik heb echt wel last van de krampen nu. Nogmaals bedankt lieverds!