Gemengde gevoelens...

Het blijft me toch weer moeilijk. Ik weet dat het onze eerste ronde nog maar was en dat het niet "zo maar in eens" gaat. Maar toch raakt het weer erg diep te weten dat er geen wondertje in mijn buik groeit. En dan krijg ik als kers op de taart een bericht: "Ben zwanger, heel onverwacht, wat moet ik nu doen? Ik wil het eigenlijk niet..." Dan moet ik toch wel moeite doen om de waterlanders tegen te houden en geen woedeuitbarsting te krijgen. Op dat moment ben ik een vulkaan die op uitbarsten staat. Dan denk ik, had dat kindje maar in mijn buik gegroeid, dan had het een toekomst vol liefde tegemoet gegaan. Wat ze nu gaat doen? Ik weet het niet en ik wil er ook niet aan denken. Het doet me pijn...

Een vriendin van me zei een aantal jaren terug dat zwanger worden niet zo vanzelfsprekend is als het soms lijkt. Dat er een zieltje op zoek is naar een lichaam en dat we pas zwanger raken als er een zieltje klaarstaat voor ons. Wel dan heb ik maar 1 ding te zeggen: Ik ben er weer helemaal klaar voor. Je mag gerust in mijn buik komen groeien, en ik zal van je houden voor de rest van mijn leven. Tja, het is maar dat ze het weten, dat ik klaar ben voor hun, dat ze gerust mogen komen.

Ik ben voorlopig wel wat minder bezig met het hele zwanger worden, in de mate dat het voor mij mogelijk is dan wel. En dus komen er waarschijnlijk ook niet meer zoveel logjes van mijn kant. Alleen als ik wat kwijt wil. Maar dat wil niet zeggen dat jullie berichtjes niet af en toe kom lezen en beantwoorden hoor!

Groetjes