Eline kan lopen!!

Eline kan lopen! Sinds maandag (27 februari). Ineens liet ze tijdens het oefenen mijn handen los en durfde ze zo wat stappen te zetten! Echt zo leuk! Ik belde direct mijn man op om het te zeggen en mijn zus. Ze kan het! Meteen een filmpje ervan gemaakt, ook! Nu zal het de komende dagen/weken steeds beter gaan. Ze kon wat wankel toch al een paar meter zelf lopen, natuurlijk met mijn armen vlak bij haar om haar op te vangen...

Wel werd de pret gisteren meteen de kop ingedrukt. Want Eline viel tijdens het leren lopen, terwijl ik mijn armen bijna om haar heen had, zo dichtbij was ik. Ze was bijna bij de salontafel en viel alsnog... paf! Zo met haar hoofdje tegen de scherpe rand van de tafelpoot... met als gevolg een bult en een rode striem van de tafelpoot in haar voorhoofd... Arme meid! Huilen natuurlijk! En nu is ze ook nog ziek geworden en heeft ze vandaag koorts (begon gisteravond). Net gemeten, 38,9. Ze is erg duf, maar toch ook wel weer ondernemend. Ze eet en drinkt wat minder, en slaapt wat meer. Het zal wel weer overgaan. Voor mij wel een drukke dag, want normaal gaat ze vandaag de hele dag naar de crèche. Ik heb twee kids van mijn zus te logeren, en zou vandaag wat extra aandacht aan de geven. Gaat dus niet door... gelukkig kunnen ze zichzelf ook erg goed vermaken, scheelt! Extra chips, vanavond patat en het is weer goedgemaakt.

Manlief zit er wat meer mee. Hij is erg beschermend voor haar en hij wil niet dat haar iets overkomt. Hij heeft zelf niet zo'n fijne jeugd gehad en hij wil haar zoveel mogelijk pijn besparen. Hij is ook bang dat er een litteken overblijft en hij is nogal perfectionistisch ingesteld... Ik zeg: joh, kleine kinderen vallen nu eenmaal, en zeker als ze leren lopen! (Met vallen en opstaan...) Maar een paar maanden terug viel ze ook tijdens een papa-dag, en daar voelt hij zich nog schuldig over... Dus dit soort gevoelens en gedachtes komen allemaal bij hem naar boven. En misschien moet ik het allemaal negeren wat hij zegt en het als het ware voor mezelf 'wegwuiven'. Maar ik ben weer zo iemand die dan tegen hem aan gaat praten dat het echt niet zijn schuld is dat ze toen viel en dat ik er ook niks aan kon doen dat zij viel. En dat het plekje heus wel goed geneest... Ondertussen zit hij nog met diepe 'wonden' in zijn ziel uit zijn eigen jeugd, die ik niet zomaar even weg kan wuiven... Moeilijk, hoor! Wel lief dat hij het allerbeste wil voor zijn kleine meid. En hij is ook een goede papa. En ik hoop dat hij zal inzien dat dit soort dingen kunnen gebeuren en dat je je zeker niet schuldig moet voelen als je kindje pijn te verduren krijgt. Natuurlijk is het niet leuk om je kindje met pijn te zien. Maar dan komt het erop aan om je kindje te troosten en het te laten merken dat je ontzettend van hem/haar houdt! Meer kun je echt niet doen...
Dus al met al voel ik me ook wat naar over alles... leuk hoor, ze kan lopen... BAM! Meteen een wond(je) en nu nog ziek ook. En een man die er ontzettend mee zit. En twee kids die hier eigenlijk liever met mij veel spelletjes wilden doen vandaag... ik moest even huilen vanmiddag... ik doe zo mijn best voor alles. En niet leuk als mijn kindje dan ziek is, mijn man ongerust is over Eline, en de kids van mijn zus zichzelf maar moeten vermaken... en ik ben ontzettend moe omdat Eline vannacht meerdere keren wakker was... Tja, zulke dagen horen erbij...

Ik keek zo uit naar het moment dat Eline kon lopen. En nu kan ze het, en is de pret gelijk de kop in gedrukt. Want het feit dat ze kan lopen, betekent ook dat ze hard kan vallen... simpel omdat ze nu hoger bij de grond vandaan beweegt... Hoe is dit bij jullie gegaan? En hoe vonden jullie het als je kindje viel en een wondje had? Ook geschrokken? Zal wel vaker gebeuren hier, en op een gegeven moment denk je: ach, het valt allemaal wel mee... Maar nu is nu natuurlijk... :)

Okee, Eline kan lopen! Wauw!!! Mijlpaal! :) Ik neem me voor om er toch de komende dagen/weken lekker van te genieten en verder met haar te oefenen! Met vallen en opstaan, en dat geldt soms ook voor ons als ouders... ook wij leren het ouderschap met vallen en opstaan, met vreugde en met verdriet... moeilijk soms! Maar wel de moeite waard!!! En iets heel moois en waardevols om mee te mogen maken!

Groetjes,
Paula