Pop

Sofie is ons eerste poppenkind. Misschien komt dat wel doordat ze zelf ook een beetje op een pop lijkt, met haar perzikhuidje en talloze jurkjes. Sinds kort kan ze ook haarspeldjes in, iets waar ze bijna net zo blij van wordt als van een mooi paar schoenen. Een echte tuttebel is het en daar hoort ook zo’n plastic aankleedbaby bij. Waar Sara zich al jong bezighield met allerlei soorten dieren, hard of zacht, echt of speelgoed, en Bram van meet af aan fan was van alle mogelijke voertuigen, met als favorieten: treinen, auto’s en brommers, is Sofie een echte poppengek.

Sinds haar verjaardag heeft ze een hele grote. Zo’n pop met een zacht lijf, en harde voetjes en handjes. Een hoofd met ogen die dichtgaan als je haar neerlegt. Dat vindt ze prachtig, die ogen. Dan zegt ze iets onverstaanbaars tegen haar baby, waarbij ze liefkozend naar haar kijkt en steekt vervolgens prompt een vinger in een van die blauwe kijkers. Bij voorkeur houdt ze haar ene arm dan onder het hoofdje van pop, zoals wij dat ook bij baby’s doen. Haar vinger prikt in het open oog en dan laat ze haar zachtjes achterover zakken, om te kijken of de oogleden toch dicht gaan. Meestal volgt er dan een “oh”-geluid en aait ze pop even over haar buikje.

Pop mag mee-eten van haar koekjes en krijgt kusjes bij de vleet. Dat gaat het gemakkelijkst als je even op haar gaat zitten. Met haar benen aan weerszijden zit Sofie bovenop het buikje van pop, geeft een kusje met nogal overdreven geluidseffecten en wipt vervolgens een paar keer blij op en neer. Gelukkig hoeft haar denkbeeldige baby daar niet van te spugen. Die kan wel wat hebben. Uiteraard moet pop ook altijd een dekentje op en wordt ze graag gedragen.

Sofie is nog te klein voor het poppenwagentje en neemt haar vriendinnetje daarom altijd in de armen mee. Een moeilijke klus voor dat kleine meisje met haar enorme pop. Alleen al het optillen vanuit staande positie brengt problemen met zich mee. Want om de baby op te tillen heb je allebei je handen nodig en kun je je dus nergens aan vasthouden. Gehurkt is het moeilijk om je evenwicht te bewaren en daarbij is pop ook vrij zwaar. Het komt dus niet zelden voor dat ik Sofietje liggend op de grond vind, onder haar pop. Alsof het ding bezeten is en mijn kleine meisje heeft aangevallen. Lukt het wel om op te staan met pop dan is het nog de kunst om rond te lopen. Sofie’s onzekere stapjes zorgen ervoor dat ze regelmatig moet pauzeren.

En soms is ze het helemaal zat. Dan heeft pop niet goed geluisterd. Sofie doet zo haar best om de baby overal mee naartoe te slepen maar ze werkt gewoon niet mee. Hangt daar maar met haar slappe benen en armen. En dan kan Sofietje best eens haar geduld verliezen. Ze pakt pop bij de schouders en spreekt haar vermanend toe. Heft haar armpjes zo hoog de lucht in als gaat met dat zware gewicht en gooit haar plastic baby met geweld op de grond. Als ze de kans krijgt, schopt ze er zelfs nog eens tegen. Blij dat porseleinen poppetjes uit de mode zijn!