Benenwagen

Daar staat ze. Op twee voetjes in de kamer. Met losse handjes. En om haar heen is de vloer bezaaid met spulletjes. Die van haar, welteverstaan. Hoe ons meisje daar terecht gekomen is? Ik heb werkelijk geen idee. Ze móet gelopen zijn, want ik zie niets waar ze zich aan vast kon pakken. En vanuit zithouding gaan staan levert, behalve buitengewoon koddige taferelen, verder niets op. Dan ziet ze me kijken en tovert een prachtig ondeugende lach op haar gezicht. Zo van: “Kijk, ik heb mijn kist met speeltjes weer goed leeggemaakt, hè mama?”.

Sofie draait zich zelfs naar me toe. Schuifelend met haar voetjes. Heel voorzichtig glijden haar sokjes over de vloer. Haar handjes balanceren rond het bovenlijf, ogenschijnlijk houvast zoekend in de lucht. Alsof iemand haar zachtjes ondersteunt bij deze gevaarlijke toer. Haar hoofdje wiebelt een beetje, deint mee op de golven van haar lichaam terwijl ze licht door de knietjes zakt, op zoek naar stevigheid. En wanneer Sofie zover gedraaid is dat ze mij recht in de ogen kan kijken, strekt ze haar benen weer. Ze staat heel trots, met haar schouders recht. Tegelijkertijd zie ik haar vingertoppen echter nog kronkelend twijfelen rond haar billetjes.

Met een vastberaden geest, maar onzekere beentjes zet ze een stap. Wiebelend vindt ze opnieuw haar evenwicht. Sofie weet ondertussen ook nog wat te vertellen. Niet dat ik het kan verstaan, maar wat ze zegt klinkt heel interessant en wetenswaardig. Enthousiast moedig ik haar aan: “Goed zo Sofie! Kom maar lopen!”. Sinds een week zet ze namelijk losse stapjes, alleen het liefst als ik haar niet zie. Heel stiekem. Elk stapje dient dus uitgebreid geprezen te worden om haar te stimuleren.

Dan stopt ze met praten en kijkt me vragend aan. Sofie buigt zover voorover als haar kleine lijfje het toelaat zonder om te kukelen en aait eens over haar been. Ze klopt even op haar knie. Vervolgens gaat ze weer rechtop staan en strekt haar armen vooruit. Maar het been doet niets. Er zit geen beweging in. Het ding staat daar maar alsof het plots wortel heeft geschoten. Dapper bukt ze opnieuw en klopt nog eens tegen het been. Een stofje op haar maillot wordt uitgebreid bestudeerd en verwijderd, alsof dat de oorzaak van het euvel is.

Weer rechtop. Er gebeurt niets. Ik zie haar denken… “Dit lijkt me een softwareprobleem.” Met dat been op zich is niets mis. ‘t Zijn de hersentjes die het niet lukt om de spieren te besturen op de gewenste manier. Zelf die conclusie trekkend geeft ze de strijd op. Maar niet zonder even te laten zien wat ze wél kan. Soepeltjes steekt mevrouw de handjes vooruit en laat zich voorover vallen op haar knietjes. Ze doet haar grote kunst. Op handen en voeten strekt ze de benen en zet haar billen fier in de lucht. Ondersteboven kijkt ze tussen haar benen door naar het andere eind van de kamer. En hoewel ik vanuit hier alleen haar kruin kan zien, weet ik maar al te goed hoe haar gezicht nu straalt…