Pluisje

Al een tijdje heeft ze hem in haar vizier. Een wollig pluisje stof. Met haar pietepeuterige minivingertjes probeert ze het frutseltje te pakken. Het is net een theekransje. Sofie zit op de grond met haar beentjes gestrekt voor zich uit en het pluisje ertussenin. Tegenover elkaar zitten ze. Sofie buigt zich zover mogelijk voorover om het ding eens van dichtbij te bekijken. En dan komen haar kleine grijpertjes in actie.

Wat grove motoriek betreft zijn vrij veel bewegingen al geautomatiseerd. Moeiteloos tilt ze haar armpje op en stuurt richting het stofje. Maar dan zijn haar vingertjes aan de beurt. Fijne motoriek. Ze vist een paar keer mis met haar vingertjes en bedenkt zich vervolgens dat het misschien wel handig is om niet telkens haar hele hand op te tillen. Dan legt ze haar handpalm een beetje schuin op de grond en begint heel pietepeuterig met duim en wijsvinger naar het frutseltje te happen. Kleine krokodil zonder tanden vangt konijnenpluisje, het toneelstuk.

Terwijl Sofie zo aan het vissen is naar pluis hangt ze er bijna bovenop. Haar mondje half open, ik hoor haar ingespannen ademen. Alsof ze op een trampoline staat en ballen moet vangen onder het springen. Af en toe fladdert het stofje een stukje omhoog door de zachte wind van Sofie’s adem. En dan opeens heeft ze hem. Triomfantelijk gaat het handje tot hoog boven haar hoofd de lucht in. Trots kijkt ze de kamer rond of ik het gezien heb. En als ik dan bevestig dat ze zo’n knap meisje is, begint ze pluis te bestuderen.

Het is net een snotje. Hij ligt op het topje van haar wijsvinger alsof ze hem net uit haar neus gevist heeft. Met haar andere handje probeert ze het frutseltje over te pakken. Om hem vervolgens weer te bekijken op haar wijsvinger en de handeling te herhalen. Eindeloos. Ik snap eigenlijk niet waarom dat kind speelgoed heeft. Pluisje is net zo leuk.

Tien minuten later begint hij haar toch te vervelen. Stiekem kijkt ze om zich heen of ik haar niet in de gaten heb. Ik doe natuurlijk net alsof ik de andere kant uit kijk. En dan…steekt ze het ding in haar mond. Kauwt er even op. Dan komt pluisje er weer uit. Opnieuw naar binnen. Tot hij op is. Ik zeg er maar niks van, baby’s eten graag onbestemde dingen.

Tot ik haar de dag erna aan het behang zie peuteren. Hele kleine frustelstukjes haalt ze eraf. En waar gaan die naartoe? Juist…

En dat kan mama niet goed vinden! “Nee, Sofie…Dat is bah hè,” zeg ik dan. Waarop ze me met grote ogen aankijkt, al wijzend naar de kale plek op de muur. En dan draait ze zich om en kruipt weg, op zoek naar een nieuwe pluis.