Leven en Dood

Nu moeten jullie niet gaan denken dat ik een hele zware blog ga schrijven, want dat is niet de bedoeling. Ben even niet online hier geweest...te veel dingen aan mijn hoofd en te druk met de kids. Cas gaat super lekker en Tygo is de lieve super broer. Alles wil hij samen met Cas. Eten, in bad, slapen, spelen en hij moet voortdurend op schoot. Zo lief! Nee, wij hebben geen klagen. We beseffen ook maar al te goed dat het toch altijd weer bijzonder en een wonder blijft dat je zwanger mag raken en een gezond kindje op de wereld mag zetten. Zeker nu....

Onze overbuurtjes kunnen niet zwanger raken zonder behulp van IVF. Nu lukte dat zelfs heel moeilijk. Bij de laatste kans was het dan raak en tot de 20 weken was er eigenlijk niks aan de hand. Bij de 20 weken zagen ze een groeiachterstand. Nog niks zorgelijks, maar  2 weken later braken haar vliezen...........Wij waren die week ervoor bevallen van Cas. Direct werd ze opgenomen in het ziekenhuis....daar waar ze nu nog ligt, want ja...het kindje zit nog steeds in haar buik en doet het goed. De groeiachterstand is er zelfs niet meer. Ze is nu 28,5 week....genieten kun je niet, maar we duimen heel hard....dat het kindje straks gezond geboren wordt, want om het nog iets erger te maken....overleed ook nog de vader van mijn overbuurvrouw. Met een ambulance werd ze naar de begrafenis gebracht....vreselijk dat je dit allemaal als gezin moet meemaken.

Wat mogen we toch trots zijn....trots op onze 2 gezonde kindjes. Dat besef ik heel goed.