Week 1 en 2
En daar is ze dan opeens. Wij zijn vader en moeder van een klein meisje. De eerste nacht in het ziekenhuis was onwerkelijk; E lag rustig te slapen, of voor zich uit te kijken, en ik lag in mijn bed naar haar te kijken. Omdat ik zoveel bloed verloren had lag ik aan het infuus en met een aantal andere slangetjes aan me zodat ik haar niet kon oppakken. En ondanks dat ik zo moe was kon ik ook niet slapen. Rond een uur of 5 's ochtends heeft de dienstdoende nurse E bij me gelegd zodat ik haar kon knuffelen en goed kon bekijken.
De eerste dagen heb ik veel gehuild, geslapen en naar mijn meisje gekeken. Meestal wist ik niet eens waarom ik huilde en was ik ook niet verdrietig maar vooral emotioneel. Thuis komen was heerlijk maar ook verwarrend, want nu moesten we het allemaal alleen doen. Gelukkig is E een relaxte baby. Ik heb het de eerste dagen heel rustig aangedaan en hebben we geen bezoek gehad. Er is nog genoeg tijd om haar te zien en ik (wij) moest rusten.
Nu na bijna twee weken gaat het steeds beter. 't Leven wordt weer normaler en we krijgen steeds meer vertrouwen in onze vaardigheden als papa en mama. E is alweer een halve kilo zwaarder en ik 12 kilo lichter. En het wordt steeds leuker om E's persoontje te leren kennen nu ze iets vaker alert en wakker is.
reacties (0)