Emo emo

Pfhoe... dat was me het dagje wel weer...

De hele week voelde ik me eigenlijk wel toppie (beter dan vorige week!) en had het idee dat mijn hormoontjes aardig stabiel waren. Nou schijn bedriegt behoooorlijk kan ik je vertellen.

Vanmorgen na een ogenschijnlijke goede nachtrust (had me hoeslaken van me bed liggen woelen, maar zelf niets van gemerkt en heerlijk geslapen) wat huilerig met wakker worden en met een beetje weeig gevoel in me maag uit bed gestapt. Kwam vast door het getrappel van onze kleine meid tegen mijn maag dacht ik en na 3 boterhammen voelde het al wat beter. Na een uurtje ff een Maaloxje gehad omdat het drinken weer naar boven kwam, maar verder niks aan het handje.

Begin van de middag in de auto gestapt om op visite te gaan bij mijn zus. Onderweg alweer een "lichterlijk hormonen huil aanvalletje" en de misselijkheid die weer terug kwam. Hoe langer we onderweg waren hoe erger het werd, licht in me hoofd, tintelende vingers enz. Toch maar even bij een benzinepomp gestopt en ja hoor...voor het eerst in mijn zwangerschap overgegeven!!!

Nou zou je zeggen dat dat op zich niet zo bijzonder is....ware het niet dat ik last heb van emetofobie (dat wil zeggen een fobie hebben om over te geven en het daarom ook noooooit doen omdat het zo angstig is). Toch maar door gereden naar de visite met als gevolg dat ik bij de vraag "hey hoe is het met je" totaal door het lint ging, als een achterlijke begon te huilen, hyperventileren en duizelig werd. Hele familie in rep en roer natuurlijk....heb ik weer....Ik kon er echt helemaal niets aan doen, het bevloog me gewoon en het moest eruit al die emoties. Sjonge wat raar, wat raar die hormoontjes.

Gelukkig was iedereen heel lief voor me en ik heb even lekker met mijn zussen (16 en 17 jaar ouder dan mij) zitten kletsen. Die zeiden ook al dat het waarschijnlijk komt omdat ik telkens als ik mijn familie zie onbewust mijn moeder mis met zo'n belangrijke gebeurtenis op komst. (mijn moeder is 21 jaar geleden toen ik 10 jaar was overleden). De vorige keer toen ik met mijn zussen had afgesproken was ik ook al zo misselijk en huilerig namelijk....Waarschijnlijk ben ik gewoon een kei in het wegstoppen van die gevoelens, maar had mijn lichaam zoiets van er is geen plaats daarvoor en het moet eruit.

Ennieweezzzz..... heb verder een gezellige visite gehad en lekker wat gegeten en gedronken, maar ben nog wel een beetje uit me doen. Wat dat betreft zal ik blij zijn als ik straks mijn eigen ik weer ben en niet meer zo labiel. Niet alleen voor mezelf, maar ook voor Peet want die krijgt er onderhand ook een punthoofd van.....