Haai Meiden!!
Hier even een update omtrent de situatie met mijn ex... Tis zooooo moeilijk!!
Hij blijft nog steeds beweren het allemaal te willen maar de verandering blijft uit. Erg jammer!!! Het ergste is dat ik hem ondanks alle ellende toch wel begin te missen! Als ik hem zie of spreekt, spreekt hij nog steeds dingen uit als "lieffie en ik hou van je", hij legt dan opeens een hand op me knie en geeft een kus als ik weg ga!! Dit soort dingen maken het er niet makkelijker op.... En kweenie of het hierdoor komt maar als ik heel eerlijk ben heb ik ook niet volkomen het gevoel dat het echt over is!
Ben nu nog steeds bij mijn ouders en voel me ook niet echt happy met deze situatie.... Ik denk telkens wil ik dit wel, nu voel ik me ook niet happy.... Zou aan de ene kant graag weer terug willen, mis me katjes, me eigen stekkie en gewoon iemand om je heen! Normaal in je eigen huissie blijf je lekker thuis om b.v. een filmpje te kijken maar nu lijk ik toch wel te vluchten... Ik wil telkens vaker de hort op! Want tsjaaa.... heb hier niet echt het gevoel dat ik thuis ben... en irriteer me hier ook meer dan aan het begin.... En begrijp me niet verkeerd want me ouders zijn echte kanjers en ik kom echt niet iets tekort! Maar het blijft gewoon anders dan op je eigen stekkie....
En dan komt opeens dat gevoel opzetten "Waarom gaan zijn ogen niet open, waarom veranderd er niks!! Heb het gevoel dat ik daar meer invloed op had toen ik nog daar was als nu! Toen luisterde hij nog enigzins... Ook denk ik wat had anders gekund, heb ik teveel van hem verwacht, had ik het anders moeten aanpakken.... maar dat is gewoon niet zo want het waren dingen die in een ander gezin vanzelfsprekend zijn!
Het reageren op een huissie loopt ook niet echt vlot... dat gaat echt minimaal nog een half tot 1 jaar duren, ook met dit in het vooruitzicht voelt het gewoon ellendig! Dan denk ik... was ook niet happy hoe het was maar nu ook gewoon niet. Ik had toen wel een arm om me heen, iemand die me een knuffel had en waarmee ik lekker op de bank kon hangen.... En nie het onbelangrijkse een papa voor je kleine waar wij samen toendertijd bewust voor kozen... Toen voelde het nog alsof het voor altijd was!
Ben nu begonnen met het behang te krabben bij me ouders voor de kinderkamer maar had dit zo graag op me eigen stekkie samen met hem gedaan... Ik wil echt terug dat gevoel word alsmaar sterker.... maar ik weet ook gewoon zeker dat als er niets veranderd het ook niet gaat werken! Denk dat ik nu sowieso bij me ouders moet blijven tot de kleine is geboren en maar blijven hopen dat dan zijn ogen misschien open gaan!
Wat dat betreft staat me verstand lijnrecht tegenover mijn gevoel..... word er echt gek van!! Wist ik maar naar welke ik moest luisteren!!!
*hoor hier een hele diepe zucht*
reacties (0)