And so it begins

And so it begins. 5 uur op. Luier verschonen, temperaturen. 'Papa wat doe je toch allemaal. Je klungelt maar wat aan, maar ik zie dat je je best doet dus ik zal niet huilen' terwijl ze me met grote verbaasde ogen aankijkt.


Even terugspoelen naar afgelopen donderdag (1 november). 'S middags kreeg ik een berichtje dat Bianca haar slijmprop verloren was. Ik had het woord al wel eens eerder gehoord in één van de vele info-avonden maar was even vergeten wat het ook al weer inhield. Dus maar even googelen naar 'slijmprop'. Gedverredemme, dat is een smerig ding. Volgens de meeste sites kan het nu in 24 uur gaan gebeuren, maar kan het net zo goed nog 2 weken duren. Toch had ik al de afgelopen dagen het gevoel dat het niet lang meer zou duren. De volgende ochtend toen ik wakker werd vertelde Bianca dat ik maar beter m'n werk kon afbellen. BAM, ogen open, klaarwakker. "Wat, is het al zover?". Bianca had al sinds 1 uur 's nachts weeën.De weeën kwamen om de 15 minuten en hielden steeds een minuut aan. Nog niet dichtbij genoeg om de verloskundige te bellen. De weeën volgden zich steeds sneller op, maar nog steeds niet snel genoeg om te bellen. Alles stond al een tijdje klaar, we hoefden niets meer te doen. Alleen nog maar wachten.

Vrijdag op zaterdagnacht, nog steeds niet ver genoeg doorgezet. Wel steeds hevigere weeën. Zaterdagochtend om 7.00 toch maar de verloskundige gebeld en om 9.00 stond Karlijn (de verloskundige) voor de deur. Aan Bianca af te zien dacht ze aan voorweeën die nog makkelijk konden stoppen. Toch maar even inwendig onderzoek gedaan. 4cm. Wow, het is toch echt bezig. Dat is voor Bianca prettig nieuws, vooral omdat ze nu al 2 nachten niet had geslapen. We spreken af dat Karlijn 2 uur later weer langs komt om opnieuw te controleren. Nog steeds 4cm. Weer wachten.

Bij het volgende bezoek besluiten we dat de vliezen gebroken gaan worden om er voor te zorgen dat het sneller doorzet. Er wordt dan een soort van breinaald-achtig voorwerp naar binnen gebracht waarmee tijdens een wee een gaatje wordt gemaakt in de vlies. Ze zeggen altijd dat het niet is zoals in de films, dat je geen watervallen hoeft te verwachten. Ze liegen.


Om half 4 is het voor Bianca echt geen doen meer. De weeën zijn bijna non-stop en zeer zeer pijnlijk. Als Karlijn er om kwart over 4 weer is (en de ontsluiting op 6cm zit) besluiten we dan ook naar het ziekenhuis te gaan en tijdens de rit krijgt Bianca eindelijk weer wat rust. Rond half 5 komen we bij het ziekenhuis aan en gaan we via de spoedeisende hulp naar binnen. Niet zozeer omdat het nodig is, maar puffend de hoofdingang binnen komen tijdens bezoekuur terwijl een paar honderd man  je aankijken is niet iets waar je op dat moment op zit te wachten.Bij aankomst is ook Lizzy, de moeder van Bianca en Stan (mijn stiefschoonvader) aanwezig. Lizzy is gelukkig ook bij de hele bevalling aanwezig om haar dochter te ondersteunen.

De weeën beginnen op het ziekenhuis bed weer heftiger te worden en lopen rond een hoogtepunt. Wow, wat vrouwen moeten doorgaan om een kind ter wereld te brengen. Met diep respect, onmacht en liefde kijk ik hoe mijn wederhelft een wereldprestatie neerzet.

Rond kwart over 6 trekt ze het niet meer en vraagt ze om pijnstilling (geen ruggeprik). Om dat te mogen moet er eerst een hartfilmpje gemaakt worden van een half uur. En als om 19.00 uur de laatste test is gedaan doet de verpleegkundige eerst nog een inwendig onderzoek, kijkt Karlijn aan en zegt: "V.O.". Bianca opent haar ogen wijd want ze weet precies wat dat betekend. Volledige ontsluiting. Laatste fase. Geen pijnstilling nodig. De verloskundige doet een schort om en vertelt Bianca precies wat ze nu moet doen. Ze legt uit hoe te persen, waar kracht te zetten en Bianca doet precies wat er moet gebeuren. Na 60 uur niet geslapen te hebben een baby naar buiten persen. Er is een goede reden dat alleen vrouwen zwanger kunnen worden.

Na een uur persen is het dan zover. Naomi Hannah Elisa is om 20.02 op 3 november geboren. Ze wordt bij haar moeder gelegd. Het zware werk zit er op, ze heeft het gedaan. Tranen staan in mijn ogen, tranen vloeien uit haar moeders ogen. En Bianca en Naomi liggen heerlijk bij elkaar.


Na het afrondende werk, placenta eruit, hechtingen er in, en wat papierwerk kunnen we om kwart over 12 lekker naar huis. Om kwart over 1 komt de kraamhulp voor wat eerst uitleg, en zodra zij weg is kunnen we om 3.00 eindelijk onze ogen dichtdoen.

5.00 uur, de wekker gaat.