Auw..Mijn ziel

Ik ben niet het type moeder dat op de drempel staat te huilen als ik mijn kind afzet op het logeeradres. Het tegengestelde is misschien wel waar, ik kijk uit naar de logeerpartijtjes en dump hem nog net niet met koffer en al bij de voordeur. En het gevoel lijkt redelijk wederzijds voor Kas. Als ik hem een afscheidszoen geef en mijn vertrek aankondig, zegt hij resoluut: 'Ja, mama gaat nu weg en Kas blijft hier. Echt waar'. Waarna hij zich weer op het speelgoed stort.

In principe hebben wij een prima verhouding op deze manier. Ik breng hem met een gerust hart na deze en gene en Kas geniet van de onverdeelde aandacht en onbegrensde mogelijkheden tijdens deze slaapfeestjes. Dit zit er van jongs af aan al in, we hebben hem goed afgericht wat dat betreft (grapje).

Dat hij dit weekend bij het ophalen bij Pake en Oma een beetje beteuterd zei dat hij daar wou blijven, neem ik dan maar voor lief. Dan heeft hij het tenminste wel heel leuk gehad als hij niet meer weg wil, denk ik dan maar. Maar vandaag na het eten stond zoonlief toch eventjes op mijn ziel. Met zijn slofjes in de hand kroop hij bij mij op schoot een draaide een los touwtje van mijn trui om zijn vinger: 'Mag ik naar Kasper en Hanna toe?' (onze buren) vroeg hij mij zoetjes terwijl hij mij licht dwingend de slofjes in de handen duwde. 'Waarom wil jij naar Kasper en Hanna toe?' vroeg ik hem. 'Kasper en Hanna zijn lief' zei hij terwijl hij oogcontact met mij vermijdt 'En mama doet gemeen tegen mij en dat is niet eerlijk. Ik wil graag naar Kasper en Hanna, die zijn wel lief!'

Auw. Daar liep mijn ziel toch een kleine kneuzing op, een deukje in mijn zelfvertrouwen, een smetje op mijn blazoen. Rationeel gezien snap ik ook wel dat het veel leuker is bij anderen thuis, waar je bijvoorbeeld gewoon lekker wild mag doen en niet een verplicht aantal hapjes van je bord hoeft te eten. Waar je niet op de trap hoeft te zitten en je op je wenken wordt bediend. Waar de chips, snoepjes en cadeautjes rijkelijk vloeien.

En toch voelde ik me even ernstig ondergewaardeerd als moeder. Ik geef eerlijk toe dat ik best streng ben, maar zo verschrikkelijk ongezellig is het hier toch ook weer niet. Helaas voor Kas moet hij het de komende tijd toch echt met mij doen, de enige moeder die hij voorlopig zal hebben. En dan mag hij in de weekende lekker uithuilen bij zijn grootouders of andere gewillige slachtoffers bij zijn Calimerocomplex.