Voor altijd 25 en een peuter-zombie

Gisteren was de dag dat ik vijfentwintig bleef. Verschillende instanties durven anders te beweren, maar ik weet het gewoon zeker; Ik ben en blijf vijfentwintig, voor altijd. En om  te vieren dat ik nooit ouder wordt dan 25, hebben we een gebakje en hapje gegeten met familie. ’s Ochtends is er voor mij gezongen waarbij Kas heel enthousiast zijn armpjes omhoog gooide en ’s middags kwamen mijn ouders en schoonfamilie langs om me te feliciteren, feliciteren met het feit dat ik 25 blijf wel te verstaan.

Nu we dat uit de weg hebben kan ik het filmpje plaatsen wat ik een weekje geleden heb beloofd. Aangezien ik gisteren aangekondigde visite kreeg, is het huis redelijk op orde en kon ik eindelijk de loopkunsten van zoonlief op de gevoelige plaat vastleggen. Hij loopt als een mini-frankenstein of peuter-zombie..Nu ik het erover heb, ik zie eigenlijk nooit peuters in een zombie film, terwijl die er statistisch gezien toch zouden moeten zijn. Houden zombies niet van peutervlees? Of zou je de peuter er gewoonweg niet uit kunnen pikken omdat ze toch al een beetje zo’n raar loopje hebben?

Anywho, mijn mini-zombie jammert een beetje omdat hij een obsessie heeft ontwikkelt voor alle elektronica, vooral die met een touch-screen. En in dit geval had ik mijn telefoon, een telefoon met ondertussen een gigantische barst van die keer dat het ballonnenspelletje niet helemaal ging zoals hij wou, echt nodig om te filmen.

En dan nu; Het Filmpje!