De bevalling

Mijn blog laatste loodjes  heeft geholpen want diezelfde dag begonnen
mijn weeën.

Het is  zover mijn prachtige zoon is op 7
oktober om 03.01 geboren in het ziekenhuis. Ik ben helemaal verliefd op mijn
zoontje.
We hebben hem de naam Ridah gegeven hahahah komt volgens mij niet eens voor op
de lijst met namen die wij in gedachten hadden voor onze zoon.
Ik zou thuis bevallen, maar het ging niet zoals we hoopten dus alsnog met de
ambulance naar het ziekenhuis. Ik bleef op 5 cm ontsluiting hangen terwijl ik
al persweeën had. Ook in het ziekenhuis kwam ik niet verder dan 5 cm na een
paar uur persweeen weg puffen wat echt een hels karwei is. Toen bleek dat de
kleine vast zat met zijn schoudertje in mijn bekken waardoor het hoofdje niet optimaal
kon dalen om volledige ontsluiting te krijgen. Na een tijdje persen terwijl de
gynaecoloog ruimte  met zijn handen maakte voor het hoofdje. Werd
eindelijk het hoofdje geboren, maar de rest zat vast, dus moest ik op handen en
knieën op de verlos tafel en werden de schoudertjes van Ridah eruit gewrikt
door in te knippen en uitschuren eruit getrokken de kinderarts was al ter
plekken. Rida is kort beademt en toen herstelde hij zich wonderbaarlijk heel
snel. Hij heeft er alhamdoulilah niks aan overgehouden geen kneuzingen geen
gebroken sleutelbeen helemaal niks terwijl dat ventje het ontzetten moeilijk
heeft gehad. We zijn nog twee dagen in het ziekenhuis gebleven om Ridah te
laten onderzoeken en in de gaten te houden.
Je kunt je wel voorstellen hoe ik van dit alles schrok, ik heb naderhand ook
flink moeten huilen, terwijl ik tijdens de moeilijke bevalling geen traan heb
gelaten.
Tijdens de zwangerschap is het niet duidelijk geweest dat Ridah een flinke baby
zou worden (hij woog 4960 en 52 cm lang) anders zou ik door de gynaecoloog
worden begeleid en zouden ze een plan maken over het  hoe of wat maar dat
is allemaal achteraf gepraat.
Ridah is gelukkig gezond en is een heel tevreden ventje en ik geniet samen met
mijn gezin ontzettend veel van hem en ben god dankbaar dat alles goed is
gekomen.
Met mij gaat het elhamdoulilah ook goed ben natuurlijk ook flink toegetakeld
maar ben langzaam aan het genezen van de hechtingen waar ik een hoop van heb.
Maar als ik Ridah in mijn armen heb dan maakt dat een hoop goed, dan voel ik
zoveel liefde. Ik ben de gelukkigste mama van de wereld! (alhamdoulilah)