Door het oog van de naald..

Lieve meiden,

De afgelopen week ben ik weinig actief geweest op BB. Ik ben jullie niet vergeten en zal even bij gaan lezen zo ver als dat kan.

Woensdag 13 Februari.

De hele dag staat in het teken van regelen. Onze kleinste man word morgen geholpen aan zn keel & neus amandelen en buisjes. dus dat betekend dat alle andere kids een nachtje gaan logeren. S & L gaan naar oma en C. gaat naar haar peettante. Langzaam maar zeker druppelt mijn huis leeg.. alleen kleine E blijft nog over. We besluiten savonds op kraamvisite te gaan bij mn nieuwe petekind en nemen E mee zodat hij wat meer kan eten want na 12 uur mag hij niks meer. uiteindelijk zijn we om 10 uur thuis geven kleintje nog wat drinken en we gaan allemaal naar bed. morgen weer vroeg dag. Natuurlijk heeft t zandmannetje me over geslagen en pieker over de dag erna.. Uiteindelijk val ik dan (veeeeelll te laat) in slaap

Donderdag 14 Februari.

half 7. de wekker gaat.. jeutje wat ben ik moe.. maar ach kom er wel overheen.. Mn man en ik verzorgen ons en halen op het laatste moment ons kleintje uit bed.. jas aan en we zijn onderweg.. eenmaal aangekomen in het ziekenhuis aangekomen zijn we eigenlijk meteen aan de beurt en loop ik met mijn kleine man op mn arm naar de operatiekamer.. papa geeft hem nog een dikke kus en we gaan naar de ok. Kleintje voelt dat t mis is en klimt helemaal in me.. ik trek het meest charmante uniform aan muts op en dan kunnen we. met een brok in mijn keel word mijn kleintje op schoot in slaap gebracht.. hopeloos klemt hij zich aan me vast terwijl dikke tranen langs zn wangen lopen. Ondanks dat we het al zo vaak mee hebben gemaakt went het nooit.. wanneer mn mannetje onder narcose is moet ik hem achterlaten en er op vertrouwen dat die mensen goed voor hem zullen zorgen.. ik geef hem een kusje en moet ook weg.. de tranen rollen over mijn wangen terwijl ik terug loop e mijn uniform uit trek.. dan loop ik snel naar de ouderkamer waar we geroepen worden als hij weer op de uitslaapkamer is.. 20 minuten gaan voorbij.. half uur.. 3 kwartier.. ik word echt ongeduldig en besluit met mn man polshoogte te gaan nemen.. waarom duurt t zo lang.. wanneer we opstaan horen we een luid gebulder door de intercom die de ouders va E verzoekt om naar de uitslaapkamer te komen.. met een gehaaste pas lopen we er meteen op af en daar ligt mijn hulpeloze toegetakelde mannetje.. bloed druppelt uit zijn mond en neus maar dat is normaal.. langzaam word hij wakker en brult om papa. mijn man tilt hem op en gaat rustig met hem zitten. al snel mogen we naar de afdeling en opgelucht ga ik naast zn bedje zitten dat t alllemaal voorbij is.. de uren gaan voorbij.. en mn kleintje heeft t moeilijk... drinken doet natuurlijk pijn en hij is doodmoe.. rond 2 uur mogen we naar huis.. dus we kleden ons ventje aan en vertrekken als laatste t ziekenhuis.. Mijn man gaat rond 5 uur de andere kinderen weer ophalen van hun logeer adres terwijl ik thuis blijf met mn kleintje die verslagen tegen me aan hangt. 6 uur krijgt hij een bloedneus.. tsja dat kan dus k denk er niet zoveel van en geef hem wat drinken en een ijs en het bloeden stopt.. de kinderen gaan naar bed om half 8 behalve de kleinste want die moet eerst nog medicatie hebben. rond 8e gaat hij ook zn bedje in en we zetten de babyfoon aan. hij voelde zich al wat beter in onze ogen. dus wij zakken beide onderuit.

20.20 door de babyfoon klinken toch vreemde geluiden dus we zetten hem harder.. dan ineens realiseer ik me dat dat wel lijkt alsof hij stikt.. mijn man rent naar boven en slaat ineens een bezorgde kreet. mijn man pakt de kleine en rent met hem naar beneden.. tot mijn grote schrik zie ik dat mijn kleintje helemaal bedolven is onder het bloed.. snel pak ik wat ijs water en probeer hem aan het drinken te krijgen terwijl ik de eerste hulp bel zoals de brief voor schrijft.. mijn man doet er alles aan om het bloed zoveel mogelijk op te vangen maar te vergeefs.. de dame aan de telefoon van de ehbo zegt dat ik maar moet proberen om hem een ijsje te geven want dat zal het bloeden stoppen. boos word ik op dat moment.. en ik roep dat ik hem een pak ijsjes kan geven maar dat dat niet gaat helpen aangezien t bloed uit alle gaten vloeit.. toch moest ik het proberen zegt ze.. nog bozer dan dat ik al was schreeuw ik naar dr dat ze 2 dingen kan doen.. ze kan me een ambulance sturen of ik rij zelf en ow wee als ze niet klaar staan om hem op te vangen.. een diepe zucht klinkt terwijl ze zegt dat ik dan maar moet komen.. Ik pak gauw een tasje terwijl ik wacht op de oppas. snel is ze hier en wij vliegen de auto in.. het heeft zo hard geijzeld dat t spek glad is op de weg wat maakt dat ik niet zo hard kan rijden. mn man zit zenuwachtig naast me en achter ons horen we weer allemaal horror geluiden. Mijn man draait zich om en zit nu achterste voren in de auto proberen ons kind gerust te stellen en t bloed op te vangen.. de weg naar t ziekenhuis lijkt uren te duren.. eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis parkeer ik de auto nog net niet in de draaideur van de seh. wanneer er een arts geirriteerd naar buiten komt lopen omdat ik blijkbaar voor de ambulance uitgang sta ziet ze mijn kleintje uit de auto komen die net als de exorsist een hele straal aan bloed terug geeft.. meteen gaan alle alarm bellen af.. mijn man gaat met hem naar binnen en ik parkeer de auto schots en scheef over 4 parkeerplaatsen en hol naar binnen. wanneer ik binnen kom zie ik een spoor van bloed over de grond naar t kamertje waar ze zijn. als ik daar aan kom schrik ik me helemaal t leplazerus. jeetje wat ziet t kind eruit. meer dood dan levend helemaal blauw en as grauw worden er allemaal atributen aan mijn kind bevestigd terwijl er alleen maar bloed uit hem loopt.. allemaal zakken medicatie die bedoelt zijn om het bloeden te stoppen helpen niet. binnen 30 minuten worden we naar boven gerend naar de ok en verdwijnen mijn man en zoon ineens achter een grote deur met een hele hoop medisch personeel en blijf ik alleen achter.. ik word naar een kamertje gebracht waar ik moet wachten. al snel komt de arts vande seh even bij me kijken en bied me schone kleren aan omdat ook ik helemaal bedekt ben onder het bloed. maar dat is nu mijn minste zorg.. ze zegt dat ik moet gaan zitten en dat ze er geen doekjes om gaat winden.. ze vertelt me dat ze niet zeker weet of hij de operatie wel overleefd.. omdat hij zoveel bloed verloren is en zn hartslag al onwijs hoog is  is de kans groot dat zijn kleine lijfje het allemaal niet aan kan.. op dat moment besef ik me pas dat mijn kind in levensgevaar is.. en dat ik hem misschien niet meer levend terug zal zien.. mijn man komt op dat moment binnen en ik breek! tranen blijven maar komen en mijn man probeert me rustig te houden omwille van de kleintjes.. aangezien ik zwanger ben  krijg ik hele erge steken in mijn buik.. en moet gaan liggen.. na een uur zien we ons bleke ventje in een bedje voorbij komen met allemaal machines die hem volgen.. op de ok hebben ze bloed uit zn slagader geprikt om te kijken hoeveel hij nog heeft.. wij rennen achter ons kind aan naar de IC ik schrik als ik binnen kom en mijn man slaat een hand voor zn mond.. wie is dat kind? we herkennen hem amper.. alleen de krulletjes en t armbandje met zn naam verklaren wie hij is.. voor de rest is hij grauw en blauw.. even nadat we op de ic zijn komen er allemaal mensen binnen rennen omdat een alarm af gaat.. mn kleintje heeft t moeilijk.. dan komt er ineens een bezweten man aan rennen met een koelbox. en haalt er een zak bloed uit.. ondertussen worden wij ingelicht over wat ze doen. mn kleintje heeft nog maar 2.9 aan bloed en dit hoort minimaal 4 te zijn. dus hij heeft dringend bloed nodig.. het is inmiddels 2.30 en mijn man gaat naar huis om de oppas af te lossen en naar de andere kindjes te gaan. aangezien onze E geen teken van leven geeft houd ik hem op schoot dicht tegen me aan.. ik voel me hulpeloos, alleen, onzeker en kan t niet helpen maar de tranen vloeien.. de man van de ic ziet dat ik zwanger ben en wil dat ik met de kleine ga liggen. dus er word een bed gebracht waar ik samen met mn kind op ga liggen. t bloed loopt langzaam via het infuus zn lijfje in en ik zie dat hij als een thermometer op loopt en langzaam weer wat kleur krijgt.. GELUKKIG! maar wakker worden doet hij niet.. de minuten verstrijken langzaam en ik word steeds onzekerder.. t enige dat ik kan doen is mijn kleintje krampachtig vast houden tegen me aan.. niks kan je gebeuren mama is bij je.. rond 4.00 is t bloed helemaal in zn lijf en mag hij naar de high care op de kinderafdeling.. ik bel nog even met mn man en val dan met mn kind in mn armen in slaap...

15 februari.

6.00 word ik wakker van een verpleegkundige die mn kleintje anitbiotica in zn infuus spuit. ook de kinderarts komt rond half 8 binnen lopen.. dan zit ik al naat t bed en kijk naar mn kind.. de kinderarts luistert naar zn longen en wil dat er meteen een foto word gemaakt.. dus binnen no time komen ze t kleintje halen om een foto te maken. helemaal bruin van t bloed loop ik er achteraan en merk dat mensen omkijken als ze me zien lopen.. t boeit me niets. maar ik laat mn kind zeker niet alleen. mn kind nogsteeds levenloos word er aan hem geplukt. foto gemaakt en daar ligt hij weer op de afdeling.  ik durf nieteens te gaan plassen. om half 11 komt de kinderarts weer en verteld dat hij behoorlijk wat bloed in zn longen heeft gekregen dat mogelijk een longontsteking kan worden.. dus een extra antibiotica is gewenst.  rond 12 uur komt mijn man en heeft nieuwe kleren voor me meegenomen. terwijl ik ga douchen blijft mijn man bij hem.. ik weet niet hoe snel ik onder de douche uit moet komen als mijn man ineens roept dat hij wakker word.. nog zeiknat stap ik mn trainingsbroek en ren naar mn kind. huilend word hij wakker en wil bij papa op schoot.zo zitten we tot 5 uur en proberen hem aan het drinken te krijgen maar te vergeefs.. de avond valt en wederom val ik zittend in slaap met mn kind tegen me aan. en word steeds gewekt door allemaal belletjes en zusters die mediactie komen brengen.

16 februari.

Smorgens word ik gewekt door n zacht en schor stemmetje dat een handje op mn gezicht legt en wat lichtjes schud terwijl hij mama zegt.. ik open mn ogen en daar kijken 2 blauwe kraal oogjes me aan.. mn mannetje is goed wakker.. goedemorgen klinkt er zacht uit zn mond.. ik kan het niet helpen maar ik begin te huilen.. waarop mn kleintje vraagt wat issurr.. lachen en huilen tegelijk pak ik mn telefoon en bel mn man. de dag vorderd.. en ineens word mn kind weer heel erg ziek.. hij heeft een week of 3 geleden waterpokken gehad en sommige korstjes zijn nog niet weg.. de kinderarts word gebeld en er worden allemaal onderzoeken gedaan.. savonds horen we dat hij een streptokokken infectie heeft opgelopen op die plekjes en dat zijn imuun systeem dat niet zo goed trekt.. dus hup weer een xtra middeltje aan zn infuus rek. na een paar uur voelt hij zich al beter.. mn man is geweest en gaat weer met onze overbezorgde dochter naar huis.. E slaapt.. wanneer hij wakker word ziet hij op de gang allemaal kindjes rennen en spelen.. maar omdat hij aan al die aparaten ligt kan hij niet meedoen.. al snel is mn mannetje niet meer te houden en trekt aan alle kabels om los te komen.. ik ram op de bel en snel komt de zuster aan rennen. ze besluit in overleg met de arts dat hij heel even los mag van de hartbewaking om te kijken hoe hij reageerd op de kindjes.. t kleintje klimt uit bed en rent naar de kindjes.. en ik dr achteraan met zn hele trollie met zakken.. na een uurtje is de batterij van t infuus leeg en moeten we terug aan het stroom.. hij valt in slaap. en alles word weer aangesloten..

uiteindelijk drinkt mn kleine man weer redelijk goed.. de hele familie had pakjes drinken meegenomen.. en dat was heel spannend.. zondag middag sneuvelt t infuus en omdat hij zo goed drinkt en weer lekker speelt hoeft hij geen nieuw infuus meer.. de arts wil het er op wagen en zegt dat we na 4 lange en onzekere dagen uit t gevaar zijn.. 

Onverwacht maar waar kwam de dokter met goed nieuws.. Doordat E zijn infuus gesneuvelt was mochten we naar huis! allebei deden we een dansje naast het bed en daar sta je dan.. we mogen gewoon gaan.. Papa bellen met t goede nieuws en dan begint het wachten. eindelijk is daar zn grote held! PAPAAAAAAA roept hij met zn armpjes in de lucht al rennend richting zijn papa.. ikke huis! tasje in je hand beide een handje bedanken we de zusters voor de goede zorgen en verlaten we met zn 3e het ziekenhuis! Hij is thuis! Wat ben ik dankbaar!!!

Het heeft een behoorlijke impact op me gehad merk ik wel.. je hoeft maar boe te zeggen en ik barst in huilen uit.. een routine operatie had mijn kind gewoon t leven kunnen kosten.. ik was hem bijna kwijt. k moet er niet aan denken... :( mn mopje had niet 1 engeltje maar n heel leger aan engeltjes op zn schouder.. t zal wel even duren voordat t allemaal een plekje heeft.. maar ondanks alles ben ik heel erg blij dat mn mannetje weer thuis is.. en langzaam steeds meer zichzelf word..

Kortom een lang verhaal.. maar we zijn er nog!

XXX