Onze droom is een nachtmerrie geworden...

hallo lieve allemaal die me zo gesteund en opgebeurd hebben tijdens deze 7 weken,

gisteren dan wederom de echo,waar we eigenlijk allebei vol goede moed heengingen,

omdat het er donderdag aardig goed uitzag,en maandag mn hcg ook weer gestegen bleek te zijn.

maar al snel bleek dat onze vrolijke stemming om zou slaan in groot intens verdriet,

we zagen eigenlijk vrij snel dat het vruchtzakje groter was als donderdag,

en keken elkaar aan zo van yesss

maar de verloskundige keek bezorgd,

toen was ze even stil en bleef maar op en neer gaan met het beeld,en zei het spijt me zo,

maar het zakje is gegroeit,maar het vruchtje is identiek gebleven aan donderdag,

we hadden nu toch echt wel een hartje moeten kunnen zien...

dus ik slikte mijn verdriet weg,wilde niet weer huilen,

en toen heeft ze voor de zekerheid nog uitwendig gekeken,maar zelfde bericht.

dus ik me aangekleed,en eigenlijk mn lief niet meer aangekeken,durfde het niet,

maar toen ik me toch naar hem omdraaide zag ik het grote verdriet in zijn ogen en knapte ik....

wat is dit erg,we hadden het zooooo graag gewenst,

het was echt uit zoveel liefde gemaakt en we hebben er zoveel over geproken,wel of niet,ik ben tenslotte al 42

*was toen nog jonger toen we eraan begonnen,maar elke maand overweeg je het belang van het kindje,willen we nog,

ik wordt er niet jonger op en mag je dat een kleintje aandoen,maar als je zoveel liefde te bieden hebt ga je er toch maar voor*

(en bovendien,een vriendin van ons is maar 32 geworden en overleed aan een hersenbloeding,2 jonge kinderen achter latende,dus garantie heb je nooit)

en nu dan dit....ben er echt stuk van,

had gewoon de eerste keer erbij gebleven dat het niet goed was,

want toen zei ze al het word zowiezo een miskraam en denk zelfs dat het een bbz is...

en dan krijg je weer hoop,omdat uir de bloedtest blijkt dat het hcg niet zakt maar zelfs megagoed stijft,

dus klim je voorzichtig weer op die wolk.

dan nog een positieve echo en gisteren dit,zijn zulke emotionele weken geweest,ben nu echt stuk,

maar heb nog drie kinderen lopen en moet me ook tegen hun verantwoorden en groot houden,

pfff,soms is het leven even te zwaar hoor,maar ik ga proberen mn schouders eronder te zetten en klim uit dat dal,

al lijk ik nu de top nog niet eens te kunnen zien,

het waardeloze is dat ik in alle opzichten zwanger ben,voel me zo vreselijk zwanger maar mn hcg stijgt ook nog steeds,

dus dat zal nog wel ff duren...

nu de zware beslissing,curretage of niet...

bij de vorige keren heb ik altijd afgewacht,en een half jaar geleden wist ik net dat ik zwanger was,was week of 6

kreeg bloedverlies en dag laten flinke krampen en verloor echt een 'brokje' dus toen wist ik dat het over was

maar mijn lichaam houd het nu vast en heb alleen af en toe wat bruinverlies en soms een klein veegje bloed,

dus zal mischien toch maar weg moeten laten halen,

al lees ik zoveel negatieve dingen erover...ben er zo bang voor...

soms kan je nog zo oud zijn maar je zo klein,jong en bang voelen....

iedereen heel erg bedankt voor alle steun,lieve woordjes en mooie berichtjes,

en jullie allemaal genieten voor 10 want het is zo mooi en bijzonder.

en ga duimen dat bij jullie alles helemaal goed mag komen!

KOM AF EN TOE JULLIE NOG WEL FF IN DE GATEN HOUDEN HOOR ...

maar voor nu neem ik even afscheid,en hoop me snel bij een andere groep weer aan te mogen melden,

want we hebben besloten er nog 1 keer voor te gaan

drie keer is scheepsrecht zeggen ze,en zwanger worden kan ik,haha

dat is wel bewezen nu!

(probeer toch een beetje positief af te sluiten want is wel een klaagblog geworden,maar is ff zoals ik me voel,sorry!)

dikke knuf en allemaal bedankt!!

liefs van oldie