Jaydee

Zo, hier dan eindelijk mijn verhaal!

Ik werd de nacht van 4 op 5 december om 2.45 uur wakker van buikpijn. In eerste instantie dacht ik ja, die grap kennen we nu wel, dat is al 6 weken lang. Ben naar de wc gegaan en ook de harde buiken had ik al elke keer als ik naar de wc was geweest. Daarna weer lekker verder geslapen. Om 5.30 uur werd ik weer wakker, omdat ik naar de toilet moest. Toen ik terug kwam kreeg ik weer een enorm harde buik, ik dacht pffff ik ga kapot... Daarna ook weer verder geslapen tot een uur of 11. En precies wat ik dacht. Niks meer aan de hand, allemaal vals alarm...

Rond 12.45 uur 's middags ben ik naar de wc gegaan. Ik verloor mijn slijmprop. Njaa dit betekend niks had ik gelezen op internet. Het kan nog wel 2 weken duren, sommige verliezen de slijmprop al bij 34 weken. Vrij snel daarna kreeg ik steken in mijn onderbuik en had ik lage rugpijn in mijn onderrug. Toen dacht ik hé dit is nieuw, ff in de gaten houden. Mijn moeder een sms gestuurd en die zei goed klokken ik denk dat je begonnen bent. Ik de hele dag geklokt. De steken hielden aan en kwamen ongeveer om de 12 minuten.

Rond de klok van 16.00 uur ben ik gaan douchen, opmaken en optutten, want we gingen sinterklaas vieren bij de zus van Edwin. Eerst lekker gourmetten, en daarna surprise. Nou wij daar naartoe gegaan, maar langzaamaan werd het heftiger...
Zo rond 19.30 uur toen we klaar waren met eten werden de steken heftiger en zaten ze voort in mijn liezen. Tegen 20.00 uur ben ik de klok in de gaten gaan houden, nadat ik al een paar keer naar de wc was geweest. En inderdaad heftige steken om de 4 minuten. Aan mijn gezicht konden ze zien dat het aan de gang was. Het enige wat ik dacht was snel schiet op met 6 gooien en de surprises, dan kunnen we naar huis. Nou tegen 20.45 uur was dit het geval, eigenlijk nog koffie en gebak voor Edwin, maar ik hield het niet meer. We zijn naar huis gegaan.

Om 21.00 uur meteen de verloskundige gebeld. Ik moest nog een uur klokken en in de gaten houden of het heftiger zou worden. Als mijn vliezen braken moest ik meteen terugbellen.
De steken werden steeds heftiger en om 22.00 uur de verloskundige teruggebeld. Die is meteen gekomen en binnen 15 minuten lag ik boven op bed om te kijken of we wel of geen papa en mama gingen worden. Toen ze had gekeken had ik al 5 cm ontsluiting, WAUWWWW dacht ik, ik ben al op de helft! Ik ben even gaan douchen voor de ontspanning en de verloskundige heeft alles klaar gemaakt, want het zou echt gaan gebeuren. Ze zei nog, ja het is echt. Jullie gaan vannacht nog papa en mama worden!! Toen ik rond 22.40 uur onder de douche uitkwam had ik al 8 cm ontsluiting, jaaaa het begint op te schieten dacht ik nog. De verloskundige brak mijn vliezen, heeey dit was lekker warm over je lijf hihi! 15 minuten later had ik 10 cm ontsluiting en mocht ik gaan persen.

De verloskundige vertelde dat een eerste kindje ongeveer een uur nodig heeft om ter wereld te komen. Het ging er dus om hangen of het 5 of 6 december ging worden. Ik zei nog dan sjoemelen we wel met de klok, want ik heb altijd gezegd als het maar géén 5 december word. Edwin heeft altijd gezegd het word 6 december.

Na een uur persen was ik al buiten adem en kwamen we erachter dat het kindje niet wilde zakken. Ik moest het nog 20 minuten proberen en anders zouden we naar het ziekenhuis gaan om een handje te helpen. De baby moest dan met een vacuümpomp gehaald worden. Dit wilde ik natuurlijk niet, dus ik zette alles op alles, maar helaas... 20 minuten later was hij nog niet gezakt. Inpakken dus, omkleden en hop naar het ziekenhuis. Yes pijnstilling zei ik nog, maar nee hoor dat kreeg ik niet meer, want ik was al veel te ver... Hoe ik van boven beneden ben gekomen weet ik ook echt niet meer...

De rit naar het ziekenhuis was een ramp... De weeën kwamen om de 2 minuten. Gelukkig reed de verloskundige goed door over de dorpenweg en Edwin sjeeste achter ons aan in zijn audi... Ze reed zo rond de 110/120 waar je eigenlijk maar 60 mocht. De rit was een hel. Ik hing in het handvat en tegen het dashboardkastje aan te vloeken, puffen en te persen. Janken wilde ik, maar dit ging niet, want ik had op de één of andere manier geen tranen. De verloskundige zat mee te puffen en zei dat ik het goed deed. Ik dacht nog daar heb ik geen f*ck aan...

Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen nog een wee wegpuffen, snel in de rolstoel en hupsa naar de verloskamers...
Iedereen was al ter plaatse, en de gynacoloog stond schijnbaar bij ons in de lift. Dit heb ik allemaal niet meegekregen.

Op de verloskamers werd ik aangesloten op de apparaten en kreeg ik een infuus, zodat de weeën langer aan zouden houden, zodat ik 3x kon persen op een wee, ipv 2 keer. Dit werkte alleen voor mijn gevoel niet. Ik was helemaal buiten adem. Tussen de weeën in viel ik helemaal weg in slaap. Heb de gynacoloog vaag nog horen zeggen, straks mag je slapen, nu moet je wakker blijven... Ik kon ook echt niet meer, ik was kapot, en heb nog geroepen doe maar een keizersnee. Ook dit mocht helaas niet haha!

Op een gegeven moment heeft gynacoloog een knip gezet en de pomp ingebracht. Langzaamaan voelde ik de baby eindelijk richting de pomp zakken. Ik dacht als ik nu nog 1x goed pers, dan ben ik er vanaf... Ik heb gewoon geroepen ja daar komt weer een wee, terwijl dit niet het geval was, toen 4x kei en kei hard geperst en toen, hopsa om 2.09 uur lag de kleine Jaydee op mijn buik!
Toen de verloskundige vroeg naar mijn eerste reactie was dit: Thank god, geen weeën meer...!!

Na 16 minuten was ook de placenta er. Jaydee had tot drie keer te een apgar score voor de volle 100%. Helemaal geweldig dus!!

Waarschijnlijk mocht ik dezelfde dag nog naar huis... Ik lag op de kamer bij een ander meisje. Zij had een dochtertje gekregen, genaamd Jayda, erg grappig dus een Jaydee en een Jayda.

Helaas op zondagavond een tegenvaller voor mij... Jaydee zag te geel en reageerde te sloom voor een kindje dat net geboren was. Ook at hij nauwelijks en hield hij het niet binnen. Ze vertrouwden het niet in het ziekenhuis en de kinderarts wilde hem naar de kinderafdeling hebben...Zondagavond werd hij dus meegenomen daar naartoe...
Dit was een dikke domper, maar daar konden ze hem goed in de gaten houden en goed voor hem zorgen.
Jaydee had nogal last van de vacuümpompbevalling. Hij had een hersenschudding en hield zijn eten niet binnen. Maandag heeft hij daar nog gelegen. Dinsdagochtend ging het al een stuk beter met hem. Tegen de middag kreeg ik te horen dat de bloeduitslagen goed waren en dat hij naast mij mocht liggen. Dat was erg fijn!

Woensdag waren de uitslagen ook goed en mochten we lekker naar huis. Daar genieten we nu volop. Met mij gaat het langzaamaan beter. Moet nog erg veel rust nemen, anders val ik om. Ik had namelijk erg veel bloed verloren, zat net onder de grens en mijn HB was van 7 nar 5 gezakt. Op zich was het dus niet verkeerd dat ik even in het ziekenhuis moest blijven. Daar konden ze mij goed in de gaten houden. Ook omdat ik niet kon plassen. Ik heb een catheter gehad en die is er dinsdagochtend uitgehaald. Dinsdagmiddag rond 16.30 uur kon ik eindelijk goed plassen!

Het klopt wat ze zeggen, als je je kindje in je armen hebt ben je helemaal blij. Maar die pijn van die weeën, die hoef ik echt nooit meer te voelen...

Nu doet Jaydee het hartstikke goed!! Het drinken aan de borst gaat steeds beter, dus ook dat komt helemaal goed!