Geduld...

Bijna 25 weken en soms is mijn geduld helemaal op.
Of het nu gaat om het wachten tot we met de babykamer aan de slag kunnen, de naam voor ons kleintje of de bevalling zelf... zo af en toe kan ik niet meer wachten.
Allereerst de babykamer. Ik wil er zo graag mee beginnen nu, maar moet wachten op de timmerman die volgende week een schuifwand komt maken in de nu nog lege zolderkamer waar onze jongste dochter naartoe zal verhuizen. Als dat klaar is kunnen we van haar kamer de babykamer maken. En toen ging ik alvast maar naar de Prenatal om die schattige lakentjes te kopen die ik laatst gezien had, waren ze uitverkocht. Een sjagcherijnige verkoopster die me ook niet wilde helpen door even te kijken of ze eventueel later opnieuw geleverd worden, weet ik niet hoor, moet u maar wat kiezen uit wat er nog ligt...(kauwend op haar gummetje) Muts! Boos was ik, en heel verdrietig, want dat ligt op het moment ook allemaal erg dicht bij elkaar. Tja, en er is natuurlijk geen enkel lakentje dat zo mooi is als deze, dat begrijpt iedereen!
Dan de naam. Voor een meisje is het, in tegenstelling tot de vorige keren, niet zo'n punt. Die naam stond al vrij snel vast. Maar nu de jongensnaam. Die van onze zoon wisten we al toen we twee maanden samen waren, als we later een zoon krijgen...
Maar nu, ik twijfel steeds weer. Dan hebben we een naam die we alletwee leuk vinden, goed, dan denken we daar over na, mijn man weer opgelucht dat er een optie is, lig ik de hele nacht te piekeren en te woelen, om 's morgens te verzuchten, nee schat, dit is het niet. Een leuke naam, maar niet voor onze zoon. Maar zonder naam ben ik ook niet rustig. Stel dat die kleine haast heeft, stel... dan moet je toch een mooie naam hebben? Oh, gék word ik van mezelf! Moet je weten dat alle bevallingen zijn ingeleid omdat ze geen van allen behoefte hadden er spontaan uit te komen!!!
En dan de bevalling zelf. Mijn zwangerschap kwam natuurlijk volkomen onverwacht, en na lange tijd. De laatste ook nog met een keizersnede uiteindelijk en opeens sloeg me een aantal weken de schrik om het hart! Bevallen? Shit... ik? Gewoon bevallen is dan al ruim 16 jaar geleden, hoe moest dat ook alweer en kan ik het nog wel? Paniek! Ik! Die eigenlijk nog nooit in paniek was geweest om de bevalling. Dat kind zat er in en kwam er ook wel weer uit, hoe dan ook! Maar nu? Tjonge, even helemaal van de kaart. Maar even later kon ik er ook al weer om lachen, ik had verdorie al vier kinderen gekregen, waar zou ik me nu nog druk om maken!
Maar vannacht heb ik er al van gedroomd! En ja hoor, een zoon en zijn naam stond al op het wiegje,(met het zo gewilde lakentje erin).... niet eens zo'n gekke naam!