Fietsen

Mijn lieve oudste zoon Pepijn. Hij kreeg een fiets met zijwieltjes voor zijn derde verjaardag. Stoer, want er stond ook een 3 op het zadel. Helaas was deze, toen nog, veeeeeel te groot.
Daar stond die fiets dan, werkeloos in de schuur.... Hij durfde er niet op, want hij kon met zijn voeten niet bij de grond komen.

Zijn loopfiets was ondertussen te klein, en die was doorgeschoven naar een van zijn zusjes. 
Toch maar een fiets proberen dan?
Hij was ondertussen al bijna 4, dit moet toch lukken?
Na veel gedoe wilde hij dan uiteindelijk wel op zijn fiets met zijwieltjes fietsen.

Daar ging de zorgvuldig getrainde balans, voor mijn gevoel. Racete hij met de loopfiets zo door de straat. Met de gewone fiets hing hij een kant op, want dan steunde hij op het ene zijwieltje. 
Daarom besloot papa de zijwieltjes omhoog te doen. Dan kan hij er niet meer op steunen. En dus weigerde de kleine grote man weer te fietsen...

En ineens, vorige week, hij zag zijn buurjongetje fietsen zonder zijwieltjes.
'Mama, hou oud is R?'

'3 jaar, hij wordt in augustus 4.'

'Hij fietst zonder zijwieltjes, en ik ben al 4. Ik wil ook zonder zijwieltjes.'

Zo gezegd zo gedaan. We gingen naar de winkels, namen de fiets mee. En mama maar mee rennen.
Ineens zegt hij: 'Laat nou maar los mama!'
En daar ging ie!!!! Op de fiets, zonder zijwieltjes, zonder vallen en zonder mama!
Ik was zoooooo ontzettend trots op mijn grote vent.

En vandaag is hij naar school gefietst. Geen probleem. Hij vindt het geweldig!!!