Keuzestress

Graag zou ik willen dat ik wat meer de Hollandse nuchterheid had van
mijn man. Hij heeft zo iets van, ‘wat kun je nu zeggen na twee pogingen,
we moeten gewoon door’. Dit wordt ook gestimuleerd door de gynaecoloog
in Israel (de neef) die zegt dat het vaak neerkomt op doorzetten want
hij ziet het zo vaak gebeuren dat het lukt na tig pogingen. Tja daar
wordt het dan ook eeuwig vergoed zo’n beetje. Maar mentaal zou ik dat
nooit volhouden! Ik zou het liefst nu willen stoppen en dan god wat geld
in zijn handen geven om vervolgens mijn/ons baby’tje gewoon te kopen.
Tja dat willen we allemaal. Ik denk steeds alleen maar ‘hoe kom ik zo
snel mogelijk aan die baby’. Ik denk dat ik overspannen aan het worden
ben en dat daarom mijn lichaam me ook probeert tegen te houden. Al twee
blaasontstekingen achter de rug, vermoedelijk ook een niersteentje,
koorts en een hevige menstruatie. Ben nu weer aan het opknappen maar
voel me op, lichamelijk en mentaal.

Intussen slik ik toch weer braaf de pil. Voor de 4e Icsi. Of misschien kan ik het beter omschrijven als poging 3.2. Zoals je in mijn medisch ICSI dossier
kunt lezen is de 3e poging mislukt. Alhoewel mislukt. We hebben hem
moeten cancelen. Alle spuiten waren al gezet. Ik vroeg nog om een escape
IUI, maar daar zag de arts niets in. Te weinig zaad. Maar, zei hij
optimistisch, ‘Je kan het natuurlijk wel gewoon natuurlijk proberen’.
Moet je wel de Ovitrelle zetten en daarna de Utrogestan bolletjes elke
dag inbrengen. Kansloos natuurlijk maar je doet het toch. Niet gelukt
uiteraard. Conclusie was een te lage dosis Menopur. Stom, dat ik daar
niet op gelet had, want dat kon ik weten! Menopur geeft minder eitjes
maar van betere kwaliteit. Zegt men. Nu dus weer naar 150. Hopelijk
voldoende?!

Zelf overweeg ik allerlei alternatieven af: donor, adoptie,
pleegzorg. Manlief wil daar absoluut nog niet aan denken al zou hij wel
open staan voor adoptie. Ook voor Special Need kindjes. Zou ook wel
moeten want alleen dat is er nog als ‘aanbod’. Klinkt dat toch erg he!
Mijn man zei heel lief dat juist die kindjes de hulp nodig hebben en
verdienen. Maar toen ik weer ging googelen en verhalen las over
ondankbaarheid van kinderen die geadopteerd zijn op latere leeftijd dan
lijkt me dat hartverscheurend. Ook kindjes adopteren met HIV lijkt me
een behoorlijk lastig ethische kwestie. In die landen is het ‘gewoon’.
Hier in Nederland wordt het echt als een zwaar besmettelijke ziekte
gezien. Is het natuurlijk ook wel een beetje, maar daar krijgt het
kindje pas last van zodra hij of zij op zoek gaat naar een (bed)partner.
Het lijkt me zo verdrietig om te zien hoe je kindje, inmiddels kind,
dan gaat worstelen met dit feit. Ik weet niet of ik dat een kindje zou
kunnen aandoen. De maatschappij is heel hard wat dat betreft.  Of is dat
egoïstisch, en denk ik nu alleen aan het verdriet van mezelf?

Ook sluit ik één of twee betaalde pogingen niet uit. Mijn schoonvader
heeft zijn financiële steun al aangeboden. Wel zouden we dan hoe dan
ook naar Israël, Dusseldorf of Gent gaan (we hadden de afspraak ik Gent
gecanceled om de 3e ICSI af te wachten). We overwegen dan ook een TESE
bij mijn man om meer zaadjes te kunnen verkrijgen en een IMSI om beter
te kunnen selecteren. En ach, alsof het een menukaart is bestel ik dan
ook misschien wel de Assisted Hatching en wellicht nog een DNA/Chromosoom afwijkingsonderzoekje als voorafje. Oh en dan vergeet ik nog de Pipelle / Baarmoederbiopt als toetje! (zie behandelingen).

Genoeg beslissingen te nemen dus!

Aan alle vrouwen in de MMM: Keep your head up!