Rico zit!!!

Ik ben een enorme dierenliefhebber, heb altijd dieren gehad en als kind kende ik alle honden uit de buurt, de honden kenden mij ook want ik liet ze altijd uit. Maar ook voor ik die verantwoordelijkheid kreeg hield ik van dieren, dat ging zo ontzettend ver dat ik op vakanties naar warme oorden overstekende schildpadden oppakte, slangen wilde aaien, egels lief vond en thuis alle zwaar gehavende muizen en eendekuikens die slachtoffer waren geworden van onze lieve poes een nieuw onderkomen gaf en met veel liefde verzorgde. Mijn leven draaide om dieren.
Toen ik het huis uitging wilde ik niet zonder huisdier op kamers wonen en aangezien een poes iets te groot was kwam er al heel snel een rat in mijn kamertje. Uiteindelijk ging ik samenwonen en er kwam een hondje. Dat hondje heb ik 13 jaren gehad en heb ik nog maar 3 jaar geleden moeten laten gaan, mijn maatje, zo gek was ik op dat viervoetertje. Ik heb dan ook een fantastische tijd met m'n dierbare hondenvriendje gehad.

Toen ik zwanger werd was ik er dan ook van overtuigd dat mijn kleine telg dezelfde liefde voor dieren zou hebben. Ook mijn vriend is gek van dieren, in andere mate dan ik, maar de liefde gaat bij hem ook diep.

Het eerste jaar kan je er weinig van zeggen, maar onze 3 katten denderden vrolijk om haar heen en ze vond het maar al te interessant. Vrienden van ons kregen een pup, nu ongeveer 10 maanden geleden. Op een verjaardag van hen moest Danila eerst de hond uit de boom kijken, ze was er niet dol op, dat merkte ik wel.
Na ongeveer een half uurtje ging het leuk en lag ze met de hond op de grond, wel enorm op haar hoede.

Toen ging het mis. Op een dag met papa het grasveld op om even te praten met een mevrouw die haar 2 varkentjes uitliet samen met haar overenthousiaste hond. Laatstgenoemde zag Danila en liep met zijn dolle gedrag haar volledig omver.
Huilen, huilen, huilen!

Vanaf dat moment is ze panisch, doodsbang voor honden. Van verre ziet ze ze, maar ze moeten zeker niet te dicht bij komen.
Gisteren moest ik een hele dag op Rico passen, de 10 jarige labrador van vrienden. Een mooie gelegenheid om Danila te laten wennen, dacht ik.
Dat ging dus niet zoals gepland. Danila heeft alleen maar op de bank gezeten, en als Rico zich bewoog, schrok ze zo erg, dat ze soms begon te huilen. Haar ogen heb ik nog nooit zo angstig gezien, ik zag pure paniek in haar ogen. Haar lijfje was zo erg gespannen dat bij het optillen haar benen bijna om m'n nek werden gekruld.
Bij het wandelen ging het iets relaxter en had ze wat meer praatjes, maar als we binnen kwamen en samen in de hal stonden, schreeuwde ze: Rico zit!! Rico blijf!!
En dit was het hoofdstuk hond.
Ook de katten, die ze vanaf het begin kent, laat ze niet dichtbij komen. Af en toe aait ze ze snel even, heeft praatjes, maar zodra er eentje naar haar toekomt om koppies te geven dan schiet ze in de stress. Zoals haar nichtje de katten bij de achterkant oppakt, zo afstandelijk doet dit kleine meisje.

Ik vind het echt zo jammer!!! Snap ook echt niet waar dit nou vandaan komt en wat je hier nou aan kan doen.
We gaan geregeld naar de dierentuin, naar een kinderboerderij, dus daar ligt het niet aan. Zal het er nou echt in zitten of is het een fase...?