Moeilijk

Ik dacht altijd sterk te zijn. Ik die dacht dingen wel snel een plekje te kunnen geven. Ik ben medisch geschoold, dus kan de dingen wel wetenschappelijk zien. Lege vruchtzakjes betekenen chromosoomstoornissen, iets dat nooit kan groeien tot een gezond kind. En dacht na 3 miskramen, dat het wel wat routine werd. De zaak afhandelen en weer verder. Er zijn zoveel vrouwen die dit doormaken en nog erger.


Maar ik ben op dit moment helemaal niet sterk. Ik voel me verschrikkelijk. Ik voel me leeg, alleen.  Ik kan elk moment van de dag in huilen uitbarsten. Iedereen verwacht van me dat ik gewoon doorga. Maar ik wil niet verder, ik wil even stilstaan. Ik wil uitschreeuwen dat ik mijn baby's mis. Dat ik ze terug wil. Dat ik op dit moment mijn lichaam haat, dat lichaam dat niet functioneert zoals het moet.  Dat me nooit meer onbezorgd kan laten genieten van een zwangerschap. Ik ben jaloers, jaloers op de vrouwen die nooit een miskraam gehad hebben. Die 2 lijntjes zien op een zwangerschapstest en er niet eens bij stil staan dat het mis kan gaan.


En ik ben bang, bang voor een volgende zwangerschap. Kan ik het nog een keer aan als het misga. Wanneer zeggen we dat het genoeg is geweest. Maar de kinderwens is nog zo groot.


En ik wil rust. Even niks moeten, even niemand die iets van je wil. Gewoon even met mezelf zijn en dingen op een rijtje zetten en verwerken. Maar heb helaas niet die luxe. Ik heb het gevoel dat niemand me begrijpt. Gisteren zei er iemand tegen me ' gelukkig was er nog niks gegroeid, dus er was niks om te verliezen' of ' sneu voor jullie dat het weer mis is maar de aanhouder wint'. Ik weet dat mensen het goed bedoelen, maar op dit moemnt schieten meer dingen in het verkeerde keelgat dan dat ze helpen.


Ik zou willen schreeuwen, huilen, in een bolletje oprollen en alleen zijn, in het donker.

51 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • mama van 2 heerlijke ventjes

    sterkte met jullie verlies!! Ik heb zelf nooit een miskraam gehad maar heb het wel van dichtbij meegemaakt met naasten. Jullie dochter is nog jong en jij bent ook nog maar half in de dertig dus houd hoop!! Ik snap dat je daar nu echt niet op zit te wachten,maar jullie dochter is er ook gekomen toch?? Voor jullie is er vast nog een kleine baby gereserveerd!!

  • M.E.

    Begrijpelijk verdriet! Het was het begin van niet één, maar twéé nieuwe leventjes! Huil maar uit en neem je tijd om te rouwen, je bent iets bijzonders verloren, dat kan je niet zomaar opzij zetten. Hier van je af schrijven kan altijd. Sterkte meid!

  • Olifantje-H

    Ahhh lieverd, wat een verschrikkelijke gevoel en situatie waar je er in zit. Ik kan denk ik niets zeggen wat je helpt. Wel een hele dikke knuffel geven en hopen dat je je snel weer beter voelt. En je mag best eens je ziekmelden om een plek te kunnen geven voor al je verloren kindjes.

  • icebunny1978

    ow meisje.. ik begrijp je zo goed!! laat het gevoel maar komen, je hoeft je echt niet groot te houden. Het zijn toch kindjes... ook al zegt iedereen dat het nog niets is. In onze hoofden zijn het al kindjes, vanaf het moment dat de test positief is. Je ziet ze al geboren worden, je handen vast pakken met hun kleine vingertjes, lachen, lief slapen enz enz. Ook al is het dan wetenschappelijk gezien nog niets. Voor ons, de mama's is dat wel zo.
    De pijn wordt minder, dat weet je helaas ook uit ervaring. Maar je moet er nu echt even doorheen en voelen wat je moet voelen. Dat hoort bij de verwerking.
    Heel veel sterkte!! en als er wat is, of je moet je hart ff luchten. Ik ben er voor je.
    xxxx