De Zandvlinder

Gisterenochtend was het zover: met een knoop in mijn maag stond ik in de hal van het KDV om mijn twee kindjes in te leveren voor wenochtendje. Mijn ratio had het rond: dit is de beste oplossing. Mijn gevoel riep (en roept nog steeds) 'ik wil mijn kindjes niet op een KDV, ik wil dit niet!' In gevecht met verstand en gevoel stonden de tranen haast in mijn ogen, maar dat laat je je kindjes natuurlijk niet merken. 

Wat eraan vooraf ging? Wel,  in het onrustige leven van mijn onregelmatige werk waren de beide opa's en oma's de vaste oppasbakens voor de kindjes. Vanwege een slopende en hard voortschrijdende ziekte van mijn vader vielen mijn ouders langzaam maar zeker weg als oppasadres. Mijn schoonouders boden spontaan aan om waar nodig extra bij te springen. Groot was het ongeloof, de verbijstering en het verdriet toen drie weken geleden bleek dat ook mijn schoonvader kanker bleek te hebben. Naast de rollercoaster aan emoties die dit losmaakte in ons gezin, waren we ook plots onze beide rotsvaste oppasbakens kwijt.

En zodoende stond ik gisteren met een brok in mijn keel aan te bellen bij 'de Zandvlinder'., een biologisch KDV die zeer flexibele zorg op maat kan bieden en waar je alleen díe uren betaalt die je werkelijk afneemt, en dat bij ons om de hoek. In de gegeven situatie konden we het eigenlijk niet beter treffen dan dit en restte  niets anders dan het accepteren van de situatie en mijn 'kindfabriekideeën' en -gevoelens' diep wegstoppen.

Natuurlijk is het allemaal prima verlopen. JD had met zijn drie jaar direct speelkameraatjes en vermaakte zich prima met een bak met zand en een kroelkonijn. Mijn kleine meisje, die heerlijk had uitgslapen, speelde vrolijk, lachtte en at zowaar een hele fruithap op. Na twee uurtjes haalde ik dus twee vrolijke kindjes op en dat verzachtte alles een beetje.

Komt wel goe schatje... al had ik het liever zoveel anders gezien...