Hallo wereld!
Vanmorgen om 8.30u was het zover: echo numero 1. Van de spanning had ik al slecht geslapen en eten&drinken ging er al helemaal niet in. Na alle zorgen in het afgelopen jaar dúrfde ik haast niet meer te dromen over een kloppend hartje en een spartelend kindje. Noem me een pessimist, noem me een zwartkijker, maar zo vóelde het gewoon.
God zíj dank: zodra het apparaatje op mijn buik landde, verscheen daar in beeld een prachtig compleet kindje die vrolijk liet zien hoe goed hij al kan trappen en zwaaien naar het leven. Heerlijk om een enthousiast kloppend hartje te zien, bewegende armpjes en beentjes en dat in míjn buik! Nee, bij een tweede is de verwondering en blijdschap niet minder groot, misschien zelfs gróter: dat dit ons nog een keer gegund is, wow!!
De echoscopiste zag uiteraard allerlei details: een gevulde blaas, een aanwezig maagje, hersentjes die voor de termijn goed ontwikkeld leken te zijn en zelfs de puntjes in zijn kaak die ooit tandjes zullen worden scheen ze te kunnen zien!
De termijn is gesteld op 11+3, daar waar ik sterke vermoedens had van 11+0. Maar ach, wat geeft het?! We gaan toeleven naar 7 juni 2013 en hopen dan een prachtig kindje in onze armen te sluiten.
Nu iedereen op de hoogte stellen, heerlijke bezigheid. Mijn leidinggevende reageerde direct met 'prachtig nieuws, het is jullie gegund', fijn toch?!
Mocht je me zoeken: inmiddels ben ik er beland, op die roze wolk in de zevende hemel!
reacties (0)