Huildag...

Pfff mijn dag gaat lang duren...
mijn ouders zijn hier en gaan de plinten op de babykamer doen. 2 minuten binnen en ik begin met janken.

Buikpijn en last van mijn rug dus mijn humeur is niet opper best. Mijn vriend staat erbij en alles word aan mij gevraagt. Zo vervelend.. bah..

Wil ik shoppen bij de prenatal vanmiddag. Vraag ik mijn moeder mee. Denk afleiding nee... want mijn moeder gaat absoluut niet bij mij in de auto zitten als ik rij... (goed voor je eigenwaarde pfff)

Loop ik de babykamer op, ligt de lamp die al 5 weken op de verwarming ligt ineens op de grond. Pak de doos. Lamp 100.000 stukjes. Zo frustrerend.

Ben super blij dat ze helpen maar 10 minuten binnen en ik word helemaal gek... en alles zoals ik in gedachten had moet worden veranderd omdat het zo niet kan, volgens mijn vader...

Geef ik aan een kut humeur te hebben, dat ik daarom ook steeds wegloop... (omdat ik me op niemand wil afreageren)

Krijg ik vanuit de ene kamer te horen: ja maar daar hoeven wij geen last van te hebben. En tegelijkertijd uit de andere: Daar kunnen wij niets aan doen... (goh wat zeg ik net dan?)

Heerlijk die hormonen.. is de dag al voorbij?
Vannacht een keer goed geslapen.. zou het daardoor komen?