Schok en angst...

Gisteren ochtend gewerkt op de pg afdeling (afdeling met dementerende ouderen.)
ivm de arts enzo de de zorg overgenomen van mijn collega.
Toen ik bijna klaar was kwam ik er achter dat de cliënt die ik aan het helpen was toch wel heel moe was en niet kon staan dus een andere collega erbij gehaald. Samen het lataste gedaan en toen was die man helemaal klaar. Van zijn haar tot zijn schoenen.....
Maar hij was toch nog wel zo erg moe dat hij niet kon blijven staan dus besloten we hem nog weer even op bed te leggen.
Ik pak hem bij zijn benen en draaide die voorzichtig in bed.
Helaas was het op dat moment genoeg geweest en opende hij zijn ogen. Haalde zijn voet uit en schopte me vol mijn buik in.
Aangezien ik vrij lang ben kwam dit dus precies onder in terecht met zijn hak. Gelukkig zijn mijn reflexen goed en sprong ik op tijd naar achteren maar de impact was, vooral geestelijk, heel heftig bij mij.
Ik begon vrij wel meteen enorm te beven en te huilen (die tranen zitten erg hoog sinds een paar dagen) het duurde 10 minuten voor de tranen wat minderen werden en daarna nog wel een half uur voor mijn handen rustiger werden.
Helaas viel dit allemaal erg op natuurlijk en mijn collega keek me nogal verbaast aan toen ik terug kwam met rode wangen... (was netjes weggelopen voor k begon te huilen)
Toen had ik weinig keus meer dan het te vertellen.
Ze waren erg blij voor me alleen de situatie zo maakt het niet heel leuk natuurlijk.
De verloskundige gebeld en die gaf aan dat het nu nog zo klein is dat een echo geen zin heeft.
Haar ook aangegeven dat een echo niet perse hoeft maar dat ik voornamelijk een geruststelling nodig heb. Ze vertelde dat het nu nog zo klein is en de baarmoeder volledig achter het schaambeen zit dat die er eigenlijk weinig van gemerkt kan hebben.
Pas met 10 weken komt de baarmoeder hier achter weg door de groei van het vruchtje.
Mocht het wel zo zijn dat dit tot een miskraam zou leiden daar verder niets aan gedaan kan worden.
Als ik bloed ga verliezen moest ik weer bellen.
nu zijn we bijna 24 uur verder en ik heb naast buik en rugpijn geen last van bloedverlies. Dus dat zie ik heel positief. Nu vol goeie moed wachten tot 1 de echo van 19 februari....