Is dit normaal...?

Om te beginnen, over een paar dagen is onze vent al weer 11maanden.
Het gaat prima met hem, het slapen gaat langzaam echt de goede kant op, heerlijk...(sorry roos :-) )
Eten gaat nog wel moeizaam, zijn boterham vind hij heerlijk en fruit ook maar het eten s avonds blijft lastig.
Zo eet hij een bordje met broccoli gewoon leeg en zo eet hij een paar dagen achter elkaar 1 hapje eten en wil hij niks meer.
Hij krijgt nog bv dus neem aan dat hij aan voedingsstoffen niks te kort komt.
Ook drinken wil hij echt niet.
We zijn aan het oefenen met een bekertje en dat gaat aardig maar alleen als er bv in zit.
Water,thee,sap hij wil het allemaal niet.
Trekt meteen een vies gezicht en spuugt het weer uit en als hij van te voren al ziet dat het geen bv is dan probeert hij het niet eens.
Gek op mama's melk dus.
Verder kruipt hij op zijn eigen manier, geloof dat je het niet echt kruipen kunt noemen.
Optrekken en staan is hij druk mee bezig.
De eerste woordjes papa mama en dik (kat Dirk) hebben we al gehoord.
Meer toeval volgens mij dat hij ze zei, maar ja dat maakt je niet minder trots natuurlijk.
Kortom het gaat prima met hem.

Hoe het met mij gaat...tja ik weet het eigenlijk niet zo goed.
Ik heb al een half jaar ongeveer dat ik erg bezorgt ben.
Nou gooide ik het elke keer op een overbezorgde moeder, maar begin me af te vragen of dat het wel is.
Ik voel me prima, niet depressief of ongelukkig of iets dergelijks, maar ik kan vooral als ik in bed lig me zorgen maken en dan kan ik het niet meer loslaten en lig er bijna de hele nacht wakker van.
Ik zal wat voorbeelden geven.
Onze slaapkamers zitten naast elkaar, nou bedacht ik me een keer dat wat als er nu precies tussen onze kamers brand uitbreekt, hoe kom ik dan ooit bij de kleine, nou daar heb ik dan de hele nacht over liggen denken (geen oplossing gevonden) en dan een paar dagen daarna ga ik weer proberen een oplossing te vinden, wat dus weer een nacht geen slaap betekent.
Manlief heeft mij laatst een keer wakker gemaakt omdat ik keihard lag te huilen in mijn slaap, ik droomde dat ik met de auto in het water was gereden en met de kleine dus zo snel mogelijk eruit moest.
Onderwater heb ik hem toen per ongeluk los gelaten en kon hem niet meer vinden.
Toen maakte mijn man me dus wakker, ik heb er 2 weken een schuldgevoel van gehad.
Als we s morgens tegen elkaar zeggen we kunnen vanmiddag wel lekker gaan fietsen dan bedenk ik me al weer wat er allemaal mis kan gaan en zie ik het al voor me dat me man met de kleine op de fiets word aangereden. Moet wel zeggen dat als we dan gaan fietsen ik er totaal niet meer aan denk, meer van te voren.
Nou dit zijn wat voorbeelden en dit gaat al een paar maanden zo.
Herkenbaar voor iemand? Ben ik echt gewoon overbezorgd of gaat dit verder.
Manlief vind dat ik naar de dokter moet gaan, maar ik voel me verder prima.
Ja moe maar ja heb nog wel ff nodig om al dat slaaptekort van de afgelopen maanden in te halen.
Ik heb natuurlijk op Google gekeken (wat ook niet altijd handig is) en dan kom ik bij postnatale depressies enz uit, maar in die symptomen herken ik mezelf niet.
Nou ja misschien moet ik in het nieuwe jaar toch maar eens langs gaan bij de huisarts.