Bevallings verhaal

Na bijna 3 weken heb ik even tijd om er goed voor te zitten en ons verhaal te delen.
Nadat we 16e te horen hadden gekregen dat we de 21ste ingeleid zouden worden, had ik een mooi lijstje gemaakt voor het weekend met dingen die we in huis nog wilde doen voor de kleine kwam.
Donderdag ochtend opgestaan met buikpijn en het resultaat was diaree, smiddags nog lekker gaan winkelen en boodschappen gedaan bij de sligro met me ouders.
Donderdagavond lekker vroeg gaan slapen want vrijdag zou er een dakdekker komen om ons gestolen lood te vervangen van de garage.
Manlief zou vrijdag pas om 10 uur gaan werken en had de wekker om kwart voor 9 gezet.
Ik werd om half 8 wakker van de buikpijn en dacht alweer diaree maar dit was niet het geval.
Ben naar beneden gegaan om 8 uur en heb nog even candy crush wezen spelen tot kwart voor 9 maar om de 5 min had ik zo'n pijn.

Toen de wekker van manlief ging kwam de man voor het dak ook die vertelde als ik het geld contant zou geven ik de btw niet hoefde te betalen dus ik naar mijn man en gevraagd of hij nog even snel geld kon pinnen.
Zijn antwoord was kan je dit zelf niet ik moet weg.
Ik was zo boos dus vertelde even weet je nog dat ik nu 40 weken en 2 dagen zwanger ben ik al een uur buikpijn heb en dus niet de deur uit ga, waarop hij zei nou ik ga weg doei.
Mijn hoop was een vriendin die zelf ook zwanger is om haar te vragen te pinnen en dan langs te brengen, al was dit miss aanstellerij en had ik nog wel zelf kunnen gaan miss.
Dus ik app haar en ze wilde het komen brengen maar vroeg waarom ga je zelf niet dus ik zei al heb denk ik weeën.
En dan zeg ik denk ik omdat ik al vanaf week 31 aan het rommelen was en elke dag dacht dat ik ging bevallen dus erg geloofwaardig was het niet meer.

De pijn werd heftig en belde de verloskundige maar die vertelde dat ze om half 11 kwam.
De man van het dak was klaar na een half uur en het geld was er nog niet, dus hij kwam binnen koffie drinken ik bleef maar staan en probeerde me groot te houden wilde niet dat hij zou zien dat ik miss aan het bevallen was.
Om 10 uur was me vriendin er en de man van het dak vertrok.
Ben op de bank gaan zitten en samen wezen timen de pijntjes kwamen om de 3 tot 5 min met een duur van 30 sec.
10.30 kwam de verloskundige om te voelen en 1 cm net geen 2 ze adviseerde me een uur te gaan douchen en we zouden om 14.30 bellen om te kijken hoe het ging.

Om 11.20 werd t zo heftig dat ik zei tegen me vriendin bel Tim(manlief) en hij zou na huis komen hij was net op zijn werk hahaha.
Ik zei ow ik bel me moeder maar die kreeg ik niet te pakken dus bel me vader en zeg pap ik ben aan het bevallen maar krijg mam niet te pakken, hij zei ja ze is werken dat weet je toch maar bevallen is dit echt of zit je me in de zeik te nemen
Dus ik zeg nee echt pap, waarop die zegt ja hoor jij wel hoe weet je dat zo zeker waarom ik net een wee kreeg en moest puffen dus me vriendin deed verder het woord.

Tim kwam thuis en heeft nog even met me op de bank gezeten me moeder was ondertussen op de hoogte en had me al 12 keer gebelt maar geen gehoor gekregen.
Rond 12e wilde ik net gaan plassen lopen naar de wc met een wee en ineen komt me moeder binnen met tranen in haar ogen vroeg ze gaat het wel.
Dus ik dacht ow nee ze gaat huilen dan blijft t zo snel afkappen dus ik heel kattig WAT DENK JE ZELF IK LOOP NAAR DE WC MET PIJN EN DAN VRAAG JIJ OF HET GAAT TUURLIJK GAAT HET NIET.
Het was ook meteen klaar.

Besloten samen met tim te douchen en me moeder zou na huis gaan zich opfrissen en me vader kwam ook na huis om later met mijn moeder terug te komen en me vriendin ging na huis en wensde me succes.
Na 30 min onder de douche trok ik het niet meer dus tim wilde dat ik de verloskundige al zou bellen, en ze zou om 2 uur komen.
Om 2 uur was ze er mijn ouders waren er ook en ze voelde 2 cm net geen 3. Ik dacht dat ik het begaf 1 cm voor al die pijnen en zoveel uur dit zou een lange weg worden.
Ze heeft me gestript en hopelijk zou t iets opleveren ze zou om 4 uur weer komen om de vliezen te breken.

Me schoonouders gebelt om te zeggen dat het begonnen was en ze zouden eraan komen.
Kwart voor 4 zat me huis vol ouders schoonouders en manlief.
4 uur kwam de verloskundige en voelde weer 3 cm net geen 4 dus hup de vliezen breken.
Dit voelde ik niet vond het alleen smerig al dat nattigheid maar t nam ook een zekere druk weg.

Vanaf dit moment ging ik over in een automatische stand want alles ging zo snel de baby had ik het vruchtwater gepoept en we moesten direct naar het ziekenhuis.
Met 3 min was ik daar helemaal zeiknat van al het vruchtwater en alles kon beginnen.
De vaders op de gang en de moeders in de kamer samen met mijn beste vriendin en manlief.
De weeën waren zo heftig om de 3 min kwamen ze en duurde ruim een min later kwamen ze om de 2 min en was er geen rustpauze meer tussen.
Ik vond het zo heftig dat ik het niet meer trok om 6 uur kwam een verloskundige van het ziekenhuis en had nog steeds 3 cm .
Na een paar keer overgeven van de pijn vertelde ik dat ik het niet meer trok en een ruggenprik wilde( van te voren altijd gezegt ik wil geen pijnstilling).
Er kwam een arts vertellen over de ruggenprik en de risico's ervan waarop mijn man zei ik vind t niet prettig en je kan het zonder, ik wilde hem niet teleurstellen en had besloten nog door te gaan.

Om 8 uur een kleine 4 cm en was helemaal gesloopt dus vertelde mijn man dat ik niet meer kon en hem teleur ging stellen.
Uiteindelijk vond hij het een goed besluit want hij zag dat ik helemaal uitgeput was.
Om 10 uur kwam de dokter om de ruggenprik te zetten.
Er werd ons geadviseerd om iedereen na huis te sturen want de baby zou niet geboren worden voor het ochtend was volgens de verpleging.
Iedereen weg gestuurd en me vriendin zei wedden we zijn er met 30 min weer en ik lachde haar uit.

In dit half uur lag ik om me linkerzij en de alarmbellen gingen steeds af de baby zijn hartslag daalde dus moest op rechts liggen dit was de kant van alle toeters en bellen van de ruggenprik dus die ging ook steeds af.
Bleek het draadje uit me rug te zijn en moest opnieuw gezet worden. 5 min later weer alle bellen af.
Na 7 min weer de verpleging snapte er niks van en de arts werd opgeroepen.
Hij alles opnieuw gedaan en spoot nog een beetje extra in.
Vanaf dit moment wou ik slapen( ik had deze dag me bril op en lenzen thuis gelaten) dus mijn bril afgedaan.
Ik lag net lekker en zei tegen manlief druk op de knop want ik moet echt poepen.
Hij kijken maar zag niks dus ik zei nog jawel die drol hangt eruit, waarop hij zei nee hoor dus ik zei dan hangt zijn kop eruit hij weer nee de baby zit er ook nog in.

Uiteindelijk de zuster geroepen en ze voelde nog even en zei wooh 7 cm moeten er nog mensen bij de bevalling zijn? Dus wij ja de mensen die net weg gestuurd zijn.
Ze gaf aan iedereen maar te bellen om terug te komen.
Na 20 min was iedereen weer terug.
En als ik 4 keer het gevoel van persen had moest ik weer op de bel drukken.
Uiteindelijk zei mijn man zit je al op 4 dus ik nee 7 hij bellen en ze kwam voelen en ja hoor volledige ontsluiting.
Het was net iets over 12e voordat de verloskundige erwas was t half 1 en legde ze t persen uit en daar ging ik .
Na 3 keer persen en 16 min was ons mannetje er.
Ik dacht altijd persen en het bevallen zelf das een hell maar ik vond het zo mooi en leuk.

Na dit alles begon pas de hell.
Bij perswee 2 kwamen ze erachter dat hij de navelstreng op de nek had en knipte dit door, toen hij op mijn buik lag huilde hij niet en voelde heel slap.
Dus ik vroeg meteen waarom huilt hij niet. Ik zag verder niks want had natuurlijk nog steeds geen bril op.
De baby werd van me borst mee genomen en er waren ineens 6 zusters en de kinderarts kwam erook aangesneld.
Mijn man keek me aan dus ik zei blijf bij de baby. Hij liep mee naar de pandawarmer en t bleef stil.
Ik vroeg aan me moeder en me beste vriendin of hij dood ging? Waarop ze zeiden nee hij gaat niet dood.
Daarna vroeg ik me bril aan te geven en keek ik naar manlief en zag m huilen en wist er is iets mis.
Ik keek naar de arts aan me bed zat en ze zei we gaan je placenta doen je mag persen. Ze trok aan de navelstreng en die brak af ze zat helemaal onder het bloed, en ik voelde bij mij alles eruit stromen me hele voeten lagen in een plas bloed.
Ze ging met haar hand nog na binnen om hem eruit te halen maar dit lukte niet er kwam weer een hele vlaag bloed toen deed ze haar vuist erin en zei tegen een andere zuster bel de ok.
Ze vertelde me dat ik daar na toe moest, ik zag me moeder kijken en naar me man lopen om het te vertellen.
Hij had het niet meer aan de ene kant lag zijn kind die beademt werd en de andere kant zijn vrouw die naar de ok moest.
Op dat moment begon de baby te huilen dat was al een hele opluchting.
Hij ademde niet doordat de navelstreng om zijn nek zat en kwam blauw grijs te wereld en ademde niet uiteindelijk gelukkig wel.

Toen kwam manlief met de baby naar me toe en kon ik hem eindelijk zien terwijl ik klaar gemaakt werd voor de ok, ik vertelde hem maak je geen zorgen ik ben zo weer terug let op de baby.
Er kwam een gyn langs en die voelde aan me buik en ging aan de zijkant staan en me opserveren na 10 minuten zei ze mag ik even kijken naar je placenta dus ik ja tuurlijk ze duwt haar hand naar binnen en trekt hem zo eruit.
Ik hoefde dus niet naar de ok gelukkig en onze taak als ouders kon beginnen.

De placenta werd nog nagekeken en bleek uitzonderlijk te zijn want de navelstreng is door de placenta gegroeit en er werd ons verteld dat je dat bijna nooit ziet, en dat we mazzel hadden want als de baby in de buik er aan had getrokken kon het zo scheuren en was het voor de baby te laat.
Uiteindelijk heb ik een super mooie zwangerschap gehad, en vond de bevalling heel mooi en leuk, en hebben we een super mooi mannetje in ons midden.

Wat is het super mooi om mama te zijn.
We genieten elke dag.