Bingo!

Als donderslag bij heldere hemel werdt gisteren op moederdag 8 mei, mijn vermoedens bevestigd via een ClaerBlue test. Zoals ik sinds vrijdag al dacht ivm misselijkheid en moeheid en pijnlijke
borsten, ben ik zwanger. Er is zoveel hormoon aanwezig dat de test overduidelijk positief was en ook de kwaaltjes zijn in alle vormen en mate aanwezig.
Ik was bij mijn moeder en opa in Alkmaar, en rond half vijf heb ik de test gedaan. Ik was er geschrokken en wist niet wat ik moest voelen en denken op dat moment.
 
Gelukkig had ik voor vandaag al een afspraak staan bij mijn huisarts. En heb hem mijn situatie verteld en beetje bij beetje begin ik het te realiseren dat ik zwanger ben van de tweede.
Het is dezelfde situatie als met Noa* en dat maakt het moeilijk, en daardoor kon ik niet direct blij zijn dat ik zwanger ben. Maar hoe meer ik erover na denk hoe meer ik alleen maar denk,
ik wil het kindje een kans geven. Zoals ik voor Noa* ben gegaan alleen, wil ik dat nu ook doen.
 
Ik zou alleen twee redens kunnen bedenken om het weg te laten halen; Geen partner en wat andere mensen hier over denken en wat zullen zij zeggen.
Maar dat zijn voor mijn geen redens om dit nieuw wondertje een kans te geven. Noa* is 28 mei 2010 overleden en geborgen na 26 weken zwangerschap. Ik ben nog steeds bezig
met het verwerken van dit grote verlies en dat is een reden om ook voor dit wondertje te gaan. En nu binnen een jaar zonder bedoeling is het toch weer gebeurt ik zie en voel
het als een geschenk. Ik ben voor Noa* verhuisd naar een grotere woning, ik heb de spullen nog en ook financieel kan ik het helemaal alleen.
 
Ik zal de vader moeten inlichten en dat vindt ik het moeilijkste omdat ik al ervaring helaas heb met zo'n situatie. En ik zet niet alleen mijn wereld op zijn kop maar ook die van de verwekker.
Maar ik wil en verwacht niets van hem, ik wil het alleen doen. Voornamelijk met mijn hart kies ik voor dit kindje. Ik heb zo'n zware en donkere periode gehad dat dit voor mij, mijn eerste licht puntje weer is na Noa*. Ik ben het afgelopen jaar volwassener geworden en gegroeid door de ervaring en verliezen die ik heb moeten verwerken.
 
Ik heb gelukkig mijn moeder en huisarts achter mijn staan. Ook zij zeggen dat ik dicht bij mezelf moet blijven en vooral met mijn hart moet kiezen. Ik verwacht verder ook van niemand
begrip maar als ik zelf maar weer waarom ik het wel doe.Ik zie een kindje als een verijking van je leven, en je mag nieuw leven op de wereld zetten. En als ik over 16 jaar vraag aan mijn kindje
ben je blij dat je er bent zal hij/zij volmondig JA zeggen! Ook zijn er tegenwoordig zoveel mensen waar het moeilijk of niet lukt om zwanger te worden. Ik heb ook aan deze situatie mijn eigen verantwoordelijkheid en die neem ik ook aan. Ik heb de liefde en ruimte voor dit kindje.
 
Ook ben ik bang, straks gebeurt mij weer voor hetzelfde zoals met Noa*. Maar dan heb ik het in iedergeval geprobeerd en ben ik er voor gegaan. ik kan nooit mezelf de schuldgeven dat ik
het niet heb geprobeerd.
 
Er zijn zoveel vrouwen die tegenwoordig ook keizen voor alleenstaande moeder te worden. Je kan wel wachten totdat de ware tegenkomt maar de biologische klok tik ook rustig verder. En ik wil kinderen
en kan het niet weghalen. Het gaat tegen mijn gevoel in en geweten. Ik heb alles wat het kindje nodig heeft alleen geen papa.