20, en tweede op komst.

Het is bizar als je even een stapje terug doet, en naar je leven kijkt in derde persoon. Niemand kan zijn leven voorspellen, en al helemaal niet bedenken dat het uit zou pakken zoals het is uitgepakt. Of je nu 18, 20, 25 of 30 bent. Afgelopen 5,5 jaar is een grote rollercoaster geweest (voor mij). Soms, dan vraag ik me nog af hoe ik zo 'normaal' kan zijn (haha). 
Het leven maakt mij sprakeloos. Je kan er zoveel over vertellen, maar uiteindelijk maakt het je gewoon sprakeloos. 
Het is bizar hoe het leven mij van de ene kant naar de andere kant heeft geslingerd en dat keer op keer. Ze zeggen dat de tijd wonden heelt. De een is daar mee eens en de ander niet. Ikzelf kon het niet geloven toen volgens mij, mijn moeder, mij dat vertelde voor de eerste keer. Maar ze had gelijk dacht ik na een tijdje. Want ik voelde de pijn verzachten, het was niet meer zo intens als eerst. Maar toen gebeurde iets ondenkbaars en ik was weer ervan overtuigd dat de tijd de wonden niet kon helen. Maar gelukkig liet tijd me niet in de steek en verzachtte mijn verdriet. Wat niet wil zeggen dat het geen pijn meer doet... En de ene dingen hebben veel meer tijd nodig dan de andere. Maar je leert er op gegeven moment mee leven. Je moet wel, tenzij je een wrak wil worden. Mijn blog is ondertussen geheel andere kant op gegaan dan de bedoeling was..
Maar erop terug te komen.. Ik had nooit gedacht om zo vroeg mama te worden. En soms is het een hele opgave om mama te zijn, maar dat maakt niets uit en haar armpjes om mijn nek hangen. En nu zwanger van ons 3e wondertje en voor de 2e keer mama te worden.. Onbeschrijfelijk, maar ik ben zo ontzettend trots!